Bağırdığında çıkmıyorsa sesin, yara almıştır hayallerin!


Bak işte orada gözbebeğinin tam ortasında bir leke var. Hafif siyahça ufak bir leke. Bakma şimdi öyle küçük göründüğüne. Büyüyecek, artacak ve karışacak göz rengine.
Hiç düşündün mü elaya siyah karışırsa ne olur; yeşile ya da kahveye?
Beyaz gibi değildir siyah. Dönüştürmez, değiştirmez. Yeni bir renk yeni bir bakış, yeni bir hayat var etmez sana. Rüyalarına düşen karabasanlar gibi, çırpındığın ama sesini duyuramadığın bir hale sokar.

Kanma sakın bunları söylerken dalga geçer gibi tepeden tırnağa kapkara giyindiğime. Severim sevmesine siyahı ama bilirim karanlığını da. Üzerine giydiğinde nasıl zayıf gösteriyorsa insanı, içine düştüğünde de öyle zayıflatır seni. Hele bir de gözse düştüğü; nasıl fenadır anlatamam; ama sen nasılsa anlayacaksın zaten yakında.

Bilirsin insanın kalbine giden yollar gözden geçer önce. Ve ancak baktığını görebilen insanların konuşabilir kalpleri. Şimdi sen kahve kaçkını elana değen siyahla göremez oldukça baktığını, sesini de duyamayacaksın kalbinin. Avuçların da susacak. İçine sakladığın hayallerin lal kesilecek. Sesine lal karışacak.

Bakma sen O’nun lal düşmüş sesiyle şiirler yazabildiğine. Senin payın ‘a’daki şapkanın eksikliği gibi susmak. Çünkü sen şair değilsin: Belki bir vakitler aynaya yansıması düşmüş bir tutam şiir… Hepsi bu.

Gördüğün gibi bir süre sonra ayrılacağız seninle. Nöronlarla bezeli akıl odalarından gelen sesimi duymaya devam edeceksin belki zaman zaman ama bil hep tatsız kalacak söylediklerim. Eksik kalacak.

O yüzden şimdi istersen hazır duyabiliyorken sesimi kalben ve aklen, sokaktaki kedilerinden başlayıp kendi başına da sürebileceğin bir merhem bul.
Hani bir Sezen Aksu şarkısı vardı ya… O’nu söyle mesela. Nasıl da güzel söylersin hem. İnanarak söylemediğin tek şarkıdır belki de ama yine de güzel söylersin.

Vazgeçtimmm gözlerinden

Vazgeçtim sözlerinden

Bir ah de yeter.


06 Ocak 2021


İSTANBUL...