Öyle bir çağın içinden geçiyoruz ki, iyi bir insan görünce durup düşünüyoruz. Birinin kapıyı tutması, selam vermesi, içten bir “nasılsın?” demesi bile bizi şaşırtmaya yetiyor. Güzel bir şey olduğunda “Gerçek mi?” diye sorguluyoruz. Çünkü insanlığın en doğal refleksleri, en sıradan iyilik halleri artık nadir bulunan birer hazine gibi görünüyor.

Oysa şaşırdıklarımız, hayrete düştüklerimiz aslında hayatın olması gereken en sade gerçekleriydi: incelik, merhamet, vicdan, iyi niyet… Bunlar bir zamanlar insan olmanın en temel parçalarıydı. Fakat modern hayatın telaşı, çıkar ilişkileri, güvensizliği ve hızla tüketilen duygular, bizi bu en basit güzelliklerden uzaklaştırdı. Normal olanı unuttuk, olağan olanı özler hale geldik.

Bugün biri iyilik yaptığında, bu iyiliğe inanmakta zorlanıyoruz. Çünkü kötülüğün sıradanlaştığı bir dünyada yaşıyoruz. Haberlerde, sokakta, sosyal medyada sürekli kırılmışlıklar, haksızlıklar, öfkeler görüyoruz ve zihnimiz bunu “yeni normal” sanıyor. Böyle bir ortamda iyilik, kalabalık içinde parlayan tek bir ışık gibi daha görünür, daha şaşırtıcı hale geliyor.

Aslında sorun insanlar değil; bizlerin kalbini durmadan yoran zamanın kendisi. Bu çağın yükü, insanı duvarlar örmeye zorluyor. Fakat yine de unutmamak gerekiyor: İyilik kaybolmadı. Sadece gürültünün arasında sesi kısıldı. Sessiz, mütevazı ve göstermekten çekinir halde.

Belki de bu yüzden iyi insanlara rastladığımızda içimizi tarifsiz bir umut kaplıyor. Çünkü hâlâ bir yerlerde, hayatı güzelleştiren o sade insanlar var. Basit bir tebessümün, küçücük bir iyiliğin, samimi bir davranışın bile bir insanın bütün gününü değiştirebileceğini fark ettikçe, iyiliğin kıymetini daha iyi anlıyoruz.

Bugünün dünyasında iyilik, artık bir lüks değil; ihtiyaç. Ve belki de en büyük görev, şaşırdığımız şeyleri yeniden olağan hale getirmek…

Bir tebessümle, bir merhametle, bir sözle…
İyiliği mucize olmaktan çıkarıp, yeniden günlük hayatın dili yapmak.

Çünkü insanı insan yapan şey, her zaman en basit olandı: Kalbin sessizce iyi kalabilmesi.