Kendimi arıyorum…
Bazen kalabalığın tam ortasında, seslerin birbirine karıştığı, insanların yüzlerinde farklı hayatların aktığı o büyük hengâmede… Bazen de gecenin sessizliğinde, herkes susmuşken, yalnızca kendi içimin sesi konuşurken. Bazen de uzaklara, çok uzaklara bakarken; ufuk çizgisinin ötesinde bir şey çağırıyormuş gibi, gönlümün perdesini aralayıp içimi yoklarken…
Kendimi arıyorum…

İnsanın kendi içini araması, uzak bir şehre yapılan yolculuk gibidir aslında. Haritası olmayan, tabelası bulunmayan, yalnızca gönül yollarıyla gidilebilen bir şehir… Ve bilirim ki, bende bir ben vardır benden içeri; Hazret-i Yunus’un yıllar önce söylediği o hakikat, bugün de gönlümün kapısında yankılanır. O kapıya varmak için yürürüm. Bazen düşe kalka, bazen de hiç yorulmadan, sanki bir el beni tutup kaldırıyormuş gibi.

İçimde uçsuz bucaksız bir şehir vardır…
Kubbeleri göğe değen, sokaklarında mana kokuları dolaşan, her köşesinde ayrı bir sır saklayan bir şehir. Ve ben o şehre gitmek, o şehri görmek, o şehrin sokaklarında kaybolmak isterim. Çünkü insan, bazen kaybolmadan bulunmaz; bazen yıkılmadan yapılmaz; bazen yok olmadan var olmaz.

O iç şehirde henüz adım atmadığım caddeler vardır.
Hiç konuşmadığım yanlarım, hiç aydınlatmadığım karanlıklarım, üzerini örttüğüm yaralarım… Ve yine hiç dokunmadığım güzelliklerim, farkında bile olmadığım lütuflarım…
Belki de kendimi ararken, bulacağım şey; yıllardır sessizce bekleyen, gülümseyen bir çocuk gibi içimde duran o masumiyetimdir.

Kendimi bir kelimede arıyorum…
Bazen “sabır” kelimesinde, bazen “şükür”de, bazen “teslimiyet”te. Her bir kelime bir kapı oluyor, her kapı başka bir bahçe. “Allah” dediğimde ise bütün kapılar birden açılıyor; sanki içimde bir kandil yanıyor, bir nur akıyor, bir sükûnet yayılıyor. Çünkü insan en çok zikrin içinde kendini bulur; zikrin her tekrarında biraz daha yaklaşır, biraz daha incelir, biraz daha arınır.

Kendimi bir cümlede arıyorum…
“Ol dedi ve oldu” cümlesinin arkasındaki kudreti düşünüyorum, “Biz insana şah damarından daha yakınız” ayetinin içimde bıraktığı titremeyi hissediyorum. Belki de kendimi ararken aslında beni Yaradan’ın bana söylediği cümlelerde kendimi buluyorum. İçimin sesini duydukça, O’nun sesinin yankısı olduğunu anlıyorum.

Ve kendimi bir zikirde arıyorum…
Kalbimin ritmiyle beraber akan bir “La ilahe illallah”ta, içimi yıkayan bir “Estagfirullah”ta, ruhumu hafifleten bir “Ya Latif”te… Her zikrin ardından içimde bir kapı daha açılıyor, bir perde daha kalkıyor, bir yük daha hafifliyor. Çünkü insan kendine giden yolu, en çok zikrin ışığında görür.

Ve fark ediyorum ki…
Kendimi aramak bir yolculuk değil yalnızca; aynı zamanda bir kavuşmadır.
Kendime, Rabbime, içimde saklanan hakikate…
Bir ömür süren ama bir ömre değen bir arayıştır bu.

Belki de kendimi bulduğum yer; dışarıda değil, uzaklarda değil, kimsenin bilmediği bir köşede değil.
Belki de kendimi bulduğum yer, kalbimin en sessiz anıdır.
Bir secdenin toprağa değdiği, ruhun hafiflediği, gözlerin dindiği o sabit ve sarsılmaz an…

Kendimi arıyorum…
Belki bir esenlikte, belki bir çilede, belki bir sabah vaktinde.
Ruhumun çekildiği o yere doğru gidiyorum.
Ve biliyorum:
İnsan en çok içindeki şehre vardığında, kendine varır.

Kendimi arıyorum…
Ve artık biliyorum ki, her arayış bir kapıdır; her kapı bir sırdır; her sır ise yine insana kendini götürür.
Ben yolun kendisiyim, yolcunun kendisi, yolculuğun ta kendisi…

Ve belki de aradığım ben, hep olduğum yerde, gönlümün en sakin köşesinde beni bekliyordur.

Abdurrahman Tümer