Hazan vakti gelir, kapımı çalar. O zaman kendimi sonbaharın sararmış yapraklarının kucağında bulurum. Hayatın yorgun ruhunu taşır sonbaharın sararmış yaprakları. Ömür bahçesinde yaşlanarak toprağı özlerim. Toprak beni mıknatıs gibi çeker. Sünnetullah gereği benim toprakla buluşmam gerekir. Yeniden yeşermem ve yaprak olabilmem için.
Rüzgâra özgür düşüncelerimi bırakırım, tabiatın yorgun nefesini koklarım. Her esen rüzgâr ruhumu okşar ve içim ılık ılık olur. Sonra bardaktan boşanırcasına bir yağmur yağar, ben sırım sıklam ıslanırım ve âşık olurum. Aşkı banan ruhum kendini yağmurun sevgi kanatlarında bulur. Ben yağmurla yağarım, toprakla buluşurum ve küllerimin arasından yeniden doğarım.
Hayallerimi uçurtma yaparım ve göklere uçarım. Hayallerim benim kılavuzum olur. Özgürlüğün tadını göklerde doyasıya çıkarırım. Sonra cemre olur toprağa düşerim. Ben topraktan geldim, toprağa dönerim. Sararıp solmam ve ölmem hiç önemli değil çünkü ben arkamda bir tohum, bir de eser bırakır giderim…

25.11.2025