Asla birini severken bir karşılık beklemedim.
Dostluğumu tartıya koymadım, sevgime asla bir sınır çizmedim.
Kim benimle yürüdüyse, yüreğimin sonuna kadar eşlik etti ona.
Sevdiysem, yüreğimi sonuna kadar açtım.
Bittiyse… acısı ciğerimi yorsa da arkamı dönmeyi bildim.
Kimi zaman çok kırıldım,
Kimi zaman istemeden kırdım.
Ama “hata insana mahsustur” deyip
Affetmeyi de, af dilemeyi de gurur yapmadım.

Bazıları kalbimi defalarca paramparça etti,
Yine de ben, içimdeki iyiliği öldürmedim.
Onlar bunu saflık sandılar;
Belki de içlerinden sinsice güldüler.

Fakat bilmedikleri şuydu:
Ben hiç aldanmadım.
Aldanan hep kendileri oldular.
Çünkü bir insanı kaybetmenin ne kadar ağır bir bedel olduğunu
Hiç öğrenemediler.
Kaybetmek, onların ruhunda sıradan bir alışkanlığa dönüşmüştü.

Ben ise hiçbir zaman insan kaybetmedim.
Kimseyi silmek için uğraşmadım.
Sadece zamanı geldiğinde,
Sessizce vazgeçmeyi bildim…
Hepsi bu.