Elmira, sıradaki danışanı beklerken mistik bir müzik ve dumanı tüten kahve eşliğinde önündeki kağıda içinden geçeni aktarıyordu, düşüncenin bulaşmadığı bir alandan...

Bittiğinde çıkan şey , gerçekliğin çok küçük bir bölümünü algılayabilen bir göz resmiydi.
Antik metinlere göre ,Tanrısal aklın yeryüzündeki gözü ,kalpti . Diğer göz ise çok sınırlı bir maddesel alanı algılayabilen bir hayvani yapıydı sadece.
Uyurken geçtiği boyutta hangi gözle görüyorsa, o görüştü sınırsız olan...
Dün gece rüyasında gördüğü ,havada asılı kalmış iri yağmur damlalarını hatırladı.Kristal berraklığında yere düşmeden parlayan o muhteşem damlalar...Hayretle etrafında dolandı hareketsiz damlaların. Trafiğin aktığı aktif bir kavşağın üstündeydi yağmur damlaları.Gelip geçen insanların aldırmadığı bu görüntü, rüya boyutunda bile mucizevi gelmişti Elmira’ya.

Kapının çalmasıyla daldığı düşüncelerden sıyrıldı, çizdiği resmi masanın çekmecesine koydu aceleyle.

Kapıdan gireni görünce çok şaşırdı Elmira.Çünkü bu tanımadığı bir hasta değil,mesai arkadaşı bir doktordu; Engin...

Bu ziyareti yadırgadı ,çünkü koridorda karşılaştığında selamlaşma düzeyindeydi ilişkileri.
Kuzen Ferayeyle kötü giden ilişkileri hakkında konuşmak istiyordu muhtemelen.Son görüşmelerinin ardından aylar geçmişti ve Engin de ayrıldıktan sonra cesaret edememişti konuşmaya.
Ne karısından ayrılabilmiş ne Feraye’den geçebilmişti. Feraye ise belki de hamileliğin verdiği aşırı duygusallıkla ,epeyce dağılmıştı.

Kısa bir hasbihalin ardından Engin kınuya girdi:

-Feraye’yle değil ,kendimle ilgili konuşmak için geldim.Gerçek bir terapi olsun istiyorum.
dedi gülümseyerek.Ama inandırıcı gelmemişti Elmira’ya. Başka birine de gidebilirdi pekala.

-Daha objektif bir seans için başka bir terapist düşünmez miydiniz ?

-Hayır,hiç tanımadığım birine özelimi amlatma fikri nedense hep saçma gelmiştir,dedi her zamanki rahat tavırlarıyla Engin.
Oturduğu koltuğu dolduran,ses tonu,duruşu ve görüntüsüyle özgüven yayıyordu,ama yine de,hızlı konuşması ve göz temasından kaçınması kırılgan egosunu ele veriyordu.

Elmira da tedirgindi.Konuşmanın gidişatını kestirememek duygusal tepkiler verme riskini arttırıyordu.Hazırlıksız yakalandığı için reddedemedi. Mesafeli bir profesyonellik sergiledi.
Seanslarda Elmira’nın danışan mahremiyetine özen gösterdiğini biliyordu Engin, ama bu kez içten içe , etik davranmamasını umut ediyordu .Feraye’yle arasındaki tek bağ oydu çünkü.

- İyi değilim,dedi Engin.Aylardır kendimi bir boşlukta hissediyorum.Yalnız ,monoton,siyah beyaz bir hayat...

Elmira,boşluk duygusunun insanı neden bu kadar rahatsız ettiğini düşündü bir an.Onu neden türlü bağımlılıklarla doldurmaya çalışıyorduk?İçimizde var olmasına izin vermek,hatta olan bitenin şekillendiği sessiz alan olarak görsek nasıl olurdu?Duyguların,düşüncelerin,olayların içinde görünüp katbolduğu sonsuz,dingin bir zemin olarak...

Bu düşüncelerden sıyrıldığında,Engin’in evde ailesiyle olan iletişimini merak etti Elmira.Eş,çocuklarla olan ilişkileri...Sanki yalnız yaşayan birinin hayatını anlatıyor gibiydi Engin.

-Aile ortamınız ...diye başladı cümleye Elmira.Ama anında pişman oldu bu soruya.

Danışanın anlatma isteği, terapistin dinleme isteğinden fazla olmalıydı. Direkt soru sormak çok acemiceydi."Dakka bir, gol bir dedi" içinden Elmira.Duygusal davranıyordu,aylardır Feraye’nin dağılan parçalarını o topluyordu çünkü,Engin değil.
Engin,bu teknik terapi hatasını fark edecek alan bilgisine sahip olmadığından ,içini dökmeye başladı.

-Eve gidince içim daralıyor ,dedi.Derya’nın o baskın aurası,ortak noktalarımızın azlığı yetmiyormuş gibi bir de birlikte geçirebileceğimiz vakitleri telefonda arkadaş muhabbetine harcaması iletişimi iyice zayıflatıyor.Evde kendimi neredeyse fazlalık gibi hissediyorum.Yapmacık ,şefkatten yoksun tavırlar...Laf sokmalar,sitemler,falan işte...

Elmira,Derya’yla da konuştuğu için az çok onun düşüncelerine de vakıftı.Engin’in konuşmasını bölmeden dinlemeye çalışıyordu,taraf olmadan,olaya dahil olmadan.
Engin’in içindeki boşlukları tanımlamaya çalıştı.Duygusal boşluk;sevgi,ilgi,saygı ihtiyacı...Düşünsel boşluklar;ortak noktaların azlığı...Cinsel alan boşluğu,uzaklık...Her tarafı boşluklarla delinmişti bu ilişkinin ve başka bir kadın hangi kapıdan istese oradan girebilirdi sahneye...Kritik ve klişe hatalar deveran edip duruyordu dünyada, ve kimseler zahmet etmiyordu ihanetin dinamiğini kavramaya, kendini , karşısındakini anlamaya...

Engin:

-Onunla birçok kez konuşmayı denedim ama hepsi birimizin kapıyı çarpıp ortamı terk etmesiyle sonuçlandı,dedi gergin bir ses tonuyla.
Tırnaklarıyla masaya tıklatıp duruyordu.Seri bir konuşma,yoğun zihin aktivitesi demekti.

Elmira:
-"Belki biraz zamana bırakmak gerekir herkesin kendi içinde olanları anlamlandırabilmesi için..." der demez gene pişman oldu.

"Bugün ne oluyor sana böyle Mira?Teknik terapi hatalarına örnek diye yayınlansa yeridir!"dedi içinden kendine.İrvin Yalom’un bir seans çözümlemesini hatırladı hayıflanarak:

"Doğrudan tavsiye vermenin kimseye yararı olmazdı .Çünkü işe yararsa hastayı çocuk yerine;yaramazsa kendini aptal yerine koymuş olurdun."

Artık çenesini kapatmaya karar verdi.Uzun bir süre dinlemede kaldı.Engin’e içinde rahat edebileceği bir alan açtı.Engin dışardan mükemmel görünen aile yuvasındaki duygusal boşlukları kendince anlattı.En son;

-Kadınlar böyledir işte,dedi ellerini iki yana açarak.Onları asla memnun edemezsin.Bu geldiğim noktada ve şu kırklı yaşlarımda kesin inandığım bişey varsa o da bu!

Engin’in , sanki kendi sütten çıkmış ak kaşıkmış gibi hatalarından hiç söz etmemesi ve kendi payına öz eleştiri yeteneğinden yoksun oluşu bütün tarafların acılarına vakıf biri olarak Elmira’da duygusal dalgalanmaya neden oldu.Tepkisiz jalmaya gayret ediyordu ama oldukça zorlanıyordu.
Belirgin bir antipati dalgası yayıldı tavırlarına.

-Hiç yaşadığınız süreçlerden sonra içgörü durumunuzu değerlendirdiniz mi?

Bu soru, Elmira’nın üçüncü ve son hatasıydı.Hem, karşı aktarım yapmış,hem açıkça bilgi istemiş hem de doğrudan tavsiye vermişti."Aferin kızım sana ,dedi içinden,"kombo yaptın!Bugünkü performansın literatüre geçecek türden!"

Elmira,baktı ki olmayacak seansa kibarca son verdi.Zor zamanlardan geçerken duygusal olmak,profesyonelce olmasa da insani bir durumdu.Kendini olduğu gibi kabul etti.
Dağılan dikkatini ve öz güvenini toplamaya ihtiyacı vardı,daralmıştı.

Hızlı adımlarla kendini yağmurlu enfes bir havanın içine işleyen ferahlığına bıraktı ...