“Acıyla sınanan insanın kaderi değişir, hikâyesi değişir; çünkü acı, insanı kırmak için değil, yeniden şekillendirmek için gelir.”

Hayatın dönüm noktaları çoğu zaman acının içinden geçer. İnsan, en güçlü olduğunu sandığı yerde değil; en savunmasız kaldığı anda büyür aslında. Çünkü acı, önce içini sarsar, dengeni bozar, alıştığın düzeni yerle bir eder. Fakat zaman geçip de fırtına dinmeye başladığında fark edersin ki, sende yıkılan şeyler aslında zaten çürümeye yüz tutmuş olanlardı. Acı, seni cezalandırmak için değil, senden daha gerçek bir “sen” çıkarmak için gelir.

Bir yara ilk düştüğünde canı yakan şey, kırılmanın kendisi değil; alıştığın dünyanın artık eskisi gibi olmayacağını bilmektir. İnsan, kaybettiği şeyin ardından yas tutarken, aslında kendi eski hâline de veda eder. İşte tam o sırada kaderin yönü değişmeye başlar. Çünkü acı, insanı hem durdurur hem başlatır; hem tüketir hem de yeniden doğurur.

Kimi acılar vardır, sessizce içte büyür. Konuşmaz, bağırmaz ama insanın ruhunu yontar. Bir taş ustasının heykeli ince ince oyması gibi… Her darbede eksiliyormuş gibi hissedersin, ama aslında şekilleniyorsundur. Kırıldığını sandığın yerde, görünmez bir güç seni yeniden kurar. Yaraların sızladıkça, içindeki dayanıklılık da derinleşir. Her acı, seni olman gereken insanın biraz daha yakınına taşır.

Zamanla öğrenirsin ki insanı değiştiren mutluluklar değil, acılardır. Mutluluk güzeldir ama öğretmez. Acı ise öğretir; sabrı, sessizliği, gücü, vazgeçmeyi, direnmeyi, önemsemeyi… Sana kim olduğunu, kim olmadığını, kimleri hak ettiğini anlatır. Acının içinden geçip de aynı kalan hiç kimse yoktur. Acı seni kırsa da, kırık yerlerinden başka bir ışık sızmaya başlar. Çünkü insan gerçek gücünü, ancak en karanlık anlarında tanır.

Ve bir gün, geriye dönüp baktığında fark edersin:
Sana en ağır gelen şey, aslında seni hayata en sağlam bağlayan şey olmuş.
Seni en çok acıtan, seni en çok güçlendiren olmuş.
Sana en zor gelen yol, seni en doğru yere ulaştırmış.

İnsanın kaderi acıyla değişir; çünkü acı, insanı pişirir, olgunlaştırır, yeniden inşa eder. Kendi hikâyenin kahramanı olursun artık. Kırıldığın için değil, kırıklarına rağmen yürüdüğün için güçlü olursun. Ve o gün anlarsın:

Hiçbir acı boşa yaşanmadı. Hepsinin sende bir izi, bir sebebi, bir öğreti payı vardı.