300 TL’lik Su Bardağı Bira


Bugün hayatımın en pahalı “düz yürüyüşünü” arkadaşımla yaptım. Adaya gideriz diye evden hızla çıktım, kendimi Kadıköy’de buldum. “İki saat dolaşır döneriz” demiştik ama yine de tedbirli olayım diye fırından iki simit, iki poğaça aldım: tam 100 TL. Arkadaşım Adalar iskelesinin önünde bekliyordu, vapur kaçacakmış gibi acele ediyorduk. İşimizi garantiye alıp kartlarımıza 100’er TL kontör yükledik, iskeleye yürüdük… Bir de ne görelim: kapı kilitli! Görevli “Bu saatte sefer yok, Bostancı’ya gidin” dedi. Bostancı’yı sevmedik. Madem buradayız, madem günü gezmeye ayırdık, o zaman karşıya geçelim: Beşiktaş’a, oradan belki Yıldız Parkı’na, olmazsa Taksim’e çıkarız dedik. Gün yarılanmış olsa da “Eteğimize yapışan yok nasılsa” deyip vapura atladık. Beşiktaş’taydık. Yıldız Parkı’ndan vazgeçtik, “Taksim’e çıkalım” dedik. Stadın yanından yokuşu tırmandık, taksime vardık. Arkadaşım “Beyoğlu’nun arka sokaklarına dalalım” diye tutturdu. Bana da pek güveni yok, kayboluruz diye korkuyor. “Burası İstanbul, sora sora Bağdat bulunur, yürü ve günün tadını çıkar” dedim. İstiklal ’in arka sokaklarına daldık: eski binalar, daracık sokaklar, kaldırımları işgal eden boş masalar… Arkadaş bir yandan Kadıköy’den şikâyet ediyor: “Kırk yıldır hiç değişiklik yok.” Ben de dedim ki: “E bir yandan tarihi dokuyu seviyorsun, öte yandan değişmezlikten yakınıyorsun. Her yer gökdelen mi olsun istiyorsun? Kadıköy İstanbul’un en rahat dolaşılan ilçesi, daha ne istiyorsun?” Meğer derdi CHP’ymiş, “Hiç yenilik yapmadılar” diye başladı. Anladım ki karın ağrısı başka… (Bu arada 15 senelik arkadaşız, kafalarımız hâlâ çok uyuyor.) Her gördüğü kafeye “Oturalım bir şeyler içelim” diye yapışıyor, ben de “Kendi mahallemize gidince içeriz” diye ikna ediyorum. Dönüşte Tramvaya binmeyelim, Galatasaray Lisesi’nin oradan aşağı dalıp direkt Tophane’ye inelim dedim. Arkadaş hâlâ bana güvenmiyor; gözüne kestirdiği herkese “Buradan Tophane’ye nasıl gidilir?” diye soruyor. Ben o civarda epey yaşamış biri olmama rağmen sesimi çıkarmıyorum, sadece gülümsüyorum, içimden “sor bakalım” diyorum. Yokuş aşağı inerken birden bir mekânın önünde durdu: “Artık dayanamayacağım, bir sigara içeceğim ve bu sefer engel olamayacaksın!” deyip sandalyeyi çekti oturdu. Ben hâlâ direniyorum ama arkadaş bira siparişini çoktan verdi. Oturdum mecburen. Mekândaki elemanların beden dili hiç hoşuma gitmedi; resmen “Abla gidin” diyorlardı. Neyse… Arkadaş “Şişede kapalı bira istiyorum” dedi. Eleman kısa sürede iki tane 250’lik su bardağı + bir şişe birayla geldi, bardakları doldurdu, şişenin yarısı kaldı. İki su bardağı bira içtik, arkadaş üst üste iki sigara yaktı ve kendime geldim, dedi. Hesap ödeyeceğim diye elimi cüzdana attım, “Seniben çağırdın, hesap benden” dedi, kabul ettim (zaten aramızda öyle üç kuruşa bakan yok). Hesap geldi… Okudum, tekrar okudum, yanlış gördüm herhalde dedim, hesabı arkadaşın önüne doğru iteledim, arkadaş, gözlüklerim yok, göremiyorum, deyip hesap getiren elemana., ne kadar?
– 600 TL abla. Arkadaş şokta: “İki su bardağı bira 600 TL mi oluyor, siz bizi mi kazıklıyorsunuz?”
Eleman sakin sakin: “Hesap doğru abla.”
Arkadaş: “Anlamalıydım, mekân neden bomboş diye… İnsanları kazıkladığınız için kimse gelmiyor!,diye çıkışsa da” Ama başka çare yok, arkadaş hesabı ödedi. Günlük masraf listesi:
• Kadıköy’den 2 simit + 2 poğaça; net 100 TL
• Tophane’de 2 (yeminle iki) su bardağı bira 600 TL
• Vapur + diğer ulaşım ~700 TL civarı
Toplam: 1400 TL
Arkadaşa “Yok burası çok güzel, oturalım” diye tutturdun, adamlar bizi ya turist sandı ya da salak. Manzarası güzel, havadar, rüzgâr esiyor… Bütün bunların faturasını ödettirdiler bize. Arkadaş hiç ses çıkarmadı, ben güldüm, o da benim gülmeme baktı. Eve dönünce oğlumu olayı anlattım
“Anne, klasik turist kazığı yemişsiniz” dedi. Şimdi her simit görünce gülüyorum, her su bardağına baktığımda gözümde 300 TL yazıyor. Hayatımın en pahalı simit-bira turu oldu. İstanbul 1 – Biz 0 ama anlatırken hâlâ gülmekten yerlere yatıyorum.
12 Kasım 2025, Salı – İstanbul’un Bize Attığı En Güzel Kazık
Gündüz Yavuz.