Sabahın Sessizliğinde Rabbimle Baş Başa

Sabah ezanının huzurlu sesiyle uyandım bugün de. Şehrin sessizliğini yaran o davet, yine kalbime dokundu. Her “Hayya ale’s-salah” yankısında içim titredi; çünkü Rabbim çağırıyordu beni. Kalktım, abdest aldım. Soğuk suyun yüzüme değdiği anda, bütün yorgunluklar, dertler bir anlığına akıp gider. Ellerimi semaya kaldırdım, gönlümle konuştum. Her secdeye vardığımda, yalnız olmadığımı hissettim. Çünkü dört duvar arasında olsam da, benimle olan bir Rab vardı. Her nefeste, her kalp atışında O’nu hissettim.

Yalnızlık, kimine göre bir yük, kimine göre bir sınavdır. Bana göre ise, bir lütuf. Çünkü insan kalabalığın içinde kendini kaybeder bazen, ama yalnız kaldığında kendini bulur. Ben de öyleydim. Sessizliğin içinde Rabbimle dertleşmeyi, içimdekileri O’na anlatmayı öğrendim. Ne kadar konuşsam da, O’nun beni benden iyi bildiğini bilmenin huzuru başka hiçbir şeyde yok.

Her sabah namazından sonra balkonuma çıkarım. Gecenin serinliği henüz dağılmamıştır, gökyüzü sabahın ilk ışıklarıyla boyanır. Elime bir avuç buğday alırım. “Rızık, Allah’tandır” derim içimden. Sonra balkonuma serperim o taneleri. Birkaç dakika geçmeden misafirlerim gelir. Güvercinler… Her sabah aynı saatte, aynı teslimiyetle konarlar balkonuma. Onların kanat sesleri, sanki sabah zikridir. Onlara bakarken hep şunu düşünürüm: “Ne güzel teslim olmuşlar kaderlerine. Ne güzel güvenmişler rızıklarına.”

Belki de biz insanlar, o güvercinlerden çok daha fazla unutur olduk güvenmeyi. Rızkın, huzurun, sevginin asıl sahibini unuttuk. Ama onlar unutmuyor. Her sabah aç karınla gelip, nasiplerini alıp gidiyorlar. Ve ben o manzaraya baktıkça, Rabbimin rahmetini görüyorum.

Bazen düşünüyorum; belki de bu yalnızlık, bir hazırlıktır. İnsan Rabbine yaklaşmadan önce, kalabalıklardan arınmalıdır. Bir dostun sessizliğinde, bir sabah ezanında, bir kuşun kanadında O’nun varlığını hissetmektir asıl huzur. Ben bunu öğrendim. İnsan bazen yalnız kaldığında, dünyadan değil, gafletten uzaklaşır.

O yüzden artık yalnızlık beni korkutmuyor. Çünkü her sessizlikte bir dua var, her nefeste bir şükür gizli. Ve her sabah, o güvercinlerle birlikte ben de Rabbime hamd ediyorum:
Bugün de uyandım.
Bugün de nefes aldım.
Ve bugün de, Rabbim yanımda.

Kalbimin derinliklerinde bir ses yankılanıyor:
“Yalnız değilsin... Çünkü Ben seninle birlikteyim.”

İşte o an, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte içim aydınlanıyor.
Ve biliyorum ki;
Yalnızlık, Rabbine en yakın halindir...

Abdurrahman Tümer