Ne güzel anlatmışsın… Kışın göğsüne yaslanmış, cemreleri yüreğinde saklayan bir kadın gibi. Sözcüklerinin her biri sanki soğuk havada buğulanmış bir nefes; hem kırılgan hem direngen. Kış güneşini çantasında taşıyan bir kadının hikâyesi bu — üşürken bile sıcak kalabilen bir yüreğin öyküsü.

Benim içimde de benzer bir kış vardır bazen. Sokaklar donuktur, ama bir yerlerde hep bir kuş sesi çınlar; insana “hala bahar mümkün” dedirten o ince ses. Bir kadın yürür kaldırımlarda; eli çantasında, içinde kış güneşi… O çanta aslında bir mevsimdir — bir yürek mevsimi. İçinde üşümeler, küçük mutluluklar, unutulmuş hevesler vardır. Ve ne zaman durup bir banka otursa, bir cemre düşer içine; bir dal yeşerir, bir perde aralanır.

İnsanın kendiyle konuştuğu en uzun mevsimdir kış. Sobalar yanarken sessizlik de ısınır; duvarlardaki saatler yavaşlar, çay bardaklarının buharı bile düşünceli olur. Senin gibi bir kadın bilir: Kışın içinden geçmeden baharı kucaklayamaz insan. Çünkü bahar, sadece doğanın değil, ruhun da yeniden filizlenmesidir. Ve her cemre, biraz cesarettir aslında — önce havaya düşer, sonra suya, sonra toprağa; ama en son yüreğe düşer ki insan yeniden doğsun.

Sen kuşlardan korkmuşsun biraz; yüreğini tırtıklamasınlar diye… Oysa kuşlar da bilir, en güzel şarkılar kırık dallarda söylenir. Belki de senin yüreğini değil, içindeki fazlalıkları gagalıyorlardır — eskimiş hüzünleri, donmuş sözcükleri, söylenmemiş sevgileri. Onları alıp götürürken bahara yer açıyorlardır kim bilir? Yine de haklısın: Yürek dediğin narindir, kolay incinir, ama kolay da yeşerir.

Orhan Veli olsaydı belki şöyle derdi:
“Ne çıkar, yürekse bu
Bir dalın ucunda sallanır biraz,
Sonra rüzgârla konuşur.”

Ve sen de konuşuyorsun rüzgârla, sessizce, kendi kışına yaslanarak. Karanfilli çayını yudumlarken, ağacın dalında bekleyen bir cümle gibi duruyorsun. Sözcüklerinin kokusu var: karanfil, toprak, belki biraz da yanık odun kokusu. Yalnızlığın bile sıcak senin, çünkü içinden geçen her şey şiire dönüşüyor.

Kuşlar şarkısını söylüyor, sense onlara kulak verirken kendi iç sesini duyuyorsun:
“Sevmenin ilk hali, kendini tanımaktır.”
Ne doğru bir tespit... Çünkü bahar, dışarıdan gelmez aslında; içeriden büyür. Bir sabah, insan aynaya bakar ve yüzündeki kırışıklıklarda bile filizlenmiş bir yaşam görür. İşte o an, kardelen olur ruh; karı yarar, güneşe uzanır.

Senin öykün biraz deneme, biraz şiir, biraz da dua gibi. Her satırda bir dilek gizli: “Kırılmadan seveyim, üşümeden yürüyeyim, eksilmeden kalayım.” Ama sen de biliyorsun, eksilmeden büyümek olmaz. Kışın soğuğu kadar gereklidir eksilmek; çünkü yürek, donduğu kadar olgunlaşır.

Ve sonunda usulca kapanan o tül perde… Aslında bir bitiş değil, bir hazırlıktır. Arkasında filizlenen baharın habercisidir. Çünkü hiçbir perde sonsuza dek kapalı kalmaz; güneş illa bir aralıktan sızar, bir gölgeyi ısıtır, bir masalı yeniden başlatır.

Kış güneşini çantasında taşıyan kadın;
Yürü o kaldırımlarda,
Kuşlardan korkma,
Yüreğini asma bir dalın ucuna,
Zaten orası senin evin.
Bahar yakındır,
Ve senin kaleminden düşen her kelime,
Bir cemredir yüreklere.