Bir sözcüktü sökün eden belki de en irisi düşlerin ve şaşalı yalnızlık kalabalığın şaşı bakışlarında akıp giden hüzne riayet eden imleç belki de bir noktalama işareti gibi derinden usul usul teskin eden.
Sıradandı gün.
Sıradandı sözcükler.
Sıra dışı kibrinde yalnızlığın balyalarca ayraç hüküm veren.
En köşeli parantezin sağındaydım belki de solumda tutarsız bir nefes alıp veriş hem aşkın da geri dönümü olmalı mıydı sahi?
Düşlerdi kursağımda kalan dünün mirası.
Bense mirasçısıydı atalarımın ve şekli şemaili olmayan bir yorgunluk dillendiriyordum uykusuz günün gecesine sarkan ellerimle ninniler söylediğim ve umudun b/eşiğinde tıngır mıngır sallandığım günlere nazire yaparcasına.
Bakaya kalmıştı ömür.
Bekası neydi sahi hüznün?
Belli ki bir hayalin ürünüydü içimdeki şaklaban çocuk ve neşeli zamanlarımın da meali hatıralarım.
Yüz görümü tutukluluğum.
Güz dönümü yorgunluğum.
Yalın ayak yürümeyi de hiç sevmezken.
İskarpinlerim bakımlı ve boyalı saçlarım örgülü bense hep görgülü.
Latife yapıyordu mevsim ve elimin tersiyle vuruyordum içimdeki çelimsiz rüzgâra sonra da dağlar tepeler aşıyordum her gözlerimi kapadığımda bir huri; her kulağımı kapadığımda notaları olmayan bir şarkıyla eşleşiyordum.
Canıma tak eden neydi sahi?
Yüreğin sönen ferinde taşan bir mevsim mi?
Mevsimsiz bir yorgunluk belki de: en çok hayali aşkların müptelası içimdeki kahinle yıldız avına çıktığımız ama en çok da yıldızlara kızgın mehtabın esaretinde yanıp sönen bir ışık gibi kimi zaman yüreğin yuhalandığı.
Gökten zembille inmiştim hem.
Göğe çimdik atıp sormuştum buluta:
-Canın yandı mı?
Cevabını alamasam da biliyordum ki; ben zaten rüzgarın teninde dolaşan dolunaydım.
Sonra da çapak çapak gözleri karanlığın ve içimi muştulayan:
-Rengin ne?
Diye sormuştum da ansızın çıkan gök kuşağına konmuştum çapkın kanatlarımda seğiren kalp gözümde açan tomurcuklar misali sonra da solmuştum.
Bilmiyordum aşkın rengini.
Bilmesem de aşkın şiarını çocuk aklımla tahmin ediyordum ki; en şaşalı duygu.
Göğe takılı gözlerim; aşka yanık sözlerim aslında satırların dokunulmazlığında aşkı bilmesem de içimde taşıyordum heybesini.
Gözlediğim kadar yolunu.
Özlediğim kadar asla sahip olamayacağım bir ruhu.
Ne görmüştüm henüz ve neyi görecektim hem ben değil miydim kefal gibi atlayan aşka ve pınar gözlerinde ümidin doğan yeni aya hürmet eden sıradan bir yıldızın özlemi taşarken anbean ruhumda.
Bir rica idim sunulan bazense reddi güç kabulü güç.
Refüze edilen varlığım belki de hiçliğime henüz vakıf olamadığım.
Perakende düşler sokağında yaşıyordum hep ama toptan seviyordum ben insanları ve asla da beklemiyordum karşılığını.
Sözcüklerim yakamozdu bense dolunay.
Yalnızlığım deniz mavisiydi ruhumsa sıra dışı bir kırmızı.
Ne cafcaflıydım ne sıradan.
Ne yalnızlığımdı tarumar edilen ne de kalabalıkların sevincini yaşıyordum ve yere göğe sığmıyor taşıyordum kendimden ve kırdığım bentlerden geçip okyanuslara varıyordum.
Bir nidada unutulmuşluğum aslında fısıltıların renginde beyaza atılan her çalımda masum bir rakımda saklıydı içimdeki çocukça sevinç ve çocukça aşk.
Yalın sözcüklerdi bozkırım.
Yeşeren umuttu boca ettiğim bol keseden bir zamanlar.
Ve ırgat ruhun geçit vermediği duygular.
Körelen minnet duygusu insanların ve sönen vefası evrenin aslında hayatın evreleri idi her biri en çok da arı kovanına çomak sokan bir şiirden de fazlası taşkınlığıma mahal veren duygular elbet kehribar sarısı idi papatyalar serili ruhumun firarı ile bir cennete düşmenin arzusu üstelik ölüm öncesi hala dünyadan bir şeyler umut ettiğim.
Nihayetinde dilime dolanan bir sözcük boyumdan büyük laflar ettiğim zamanlardan kalan elimde son hediye:
Ruhum çömelmişti ve ben hala çömez bir âşıktım ve sadece sundum niyazımı gök kubbeye ve o gün bu gündür yıldız tozlarımı serpe serpe kayıyorum bir boydan diğerine gökyüzünün bazen ş/akıyorum bazen susuyorum ve hala aşkın neye denk düştüğünü fısıldamadı bana evren belki de onlar bilmiyorlardır aşkın ta kendisi olduğumu üstelik aşksız bir ömrü neyleyim en çok da kendimsiz bir dünyanın sıradan ve eksik olacağının bilincinde ve hala aşkı arıyorum anbean kendimi sevdiğim…