Vakit-i, nakit-i, akit-i öldüren seri katille döndüysek;
mağdur muyuz, mahkûm muyuz!

Zamanın kutsallığını kaybettik. Artık kimsenin vakti kimseye yetmiyor; sanki bana 24 saat olan bir diğerine 12 saat. Herkes bir yerlere yetişiyor ama hiçbir yere varmıyor. Çünkü vakit, nakit uğruna harcanan bir meta hâline geldi.
Al işte seri katil: vakit.

Nakit, insanın ölçüsüne dönüştü. Vicdanın değil, cüzdanın ağır bastığı bir çağdayız. Değerin değil, etiketin konuştuğu bir dönemde yaşıyoruz.
Al işte seri katil: nakit.

Akit ise, yani söz… Onun da hükmü kalmadı. Verilen sözler tutulmuyor, sadakat bir masal gibi anlatılıyor. Güven, artık sadece sözlüklerde yaşıyor.
Al işte seri katil: akit (söz).

Evet, belki de dönüp baktığımızda görüyoruz:
Biz zamanı, emeği ve sözü öldüren bir topluma dönüştük.
Kendi sessizliğimizin içinde “mağdur muyuz, mahkûm muyuz?” diye soruyoruz.

Oysa cevabı biliyoruz:
Susarak, suçlayarak, ihmal ederek bu suçun ortağı olduk.
Vakit daralıyor, sorumluluk büyüyor; artık mağduriyeti de kabullenemeyiz.

Saygıyla selamlıyorum.