Hayatın akışına kendimizi o kadar kaptirmisiz ki nefes almayı unutmuşuz. Sürekli bişeyler için çabalıyoruz bu bitsin rahat nefes alcam bu da bitsin rahatlayacağım demekten bir kere kendimiz için nefes almayı unutmuşuz hiç bişey düşünmeden hava almaya çıkarken bir kez nefes alırken daha önce hiç mi nefes almiyodum diye düşünürüz. Hiç mi nefes almadık? Sadece çabalamak için mi yaşıyoruz? Neden hiç soluklanamiyoruz? Neren sürekli bişeyler düşünmek zorundayız? İnsanoğlunun beyni hiç mi susmaz? Neden dünya telaşı hiç bitmiyor? Neyin telaşı? neyin kederi bu içimize sığmıyor? Neden en mutlu olduğumuz anda bile kalbimiz acıyor?dünya hayatında hiç mi huzuru bulamayacağız? Fazla mi sitemkâriz yoksa az mi şükrediyoruz? Neden içsel hesaplaşmaları hep erteliyoruz? Neden bazı insanlar hiçbişeyi takmiyorken bazılarımız böyle derinlemesine düşünüyoruz? Cok mu soru soruyoruz? Ben çok soru sorduğumu düşünmüyorum sadece neden diye merak ediyorum. Neden benim bogazım her kelimede düğümlenmek zorunda? Neden birilerine bişey anlatmaya çalışırken nefes alamıyorum. Konuşmak mi çok zor anlatmaya çalıştıklarım mı ? Beynim neden hep hiç hesaplasamayacagim kişilere karşı yapacağım konuşmalarla dolu? Yine burda susuyorum..biliyorum ki konuşursam sabahı getiremeyecegim. Susuyorum çünkü sorgulamaya devam edemeyecek kadar yorgunum. Susuyorum çünkü...
Susmak zorunda hissediyorum