HAYATIM BANA AİTTİR.
Gündüz Yavuz
15 Ekim 2005 Keşke hayat, insanın ruhunu okşayıp sevgiyle uzatılan bir el gibi olsaydı. Huzur içinde tebessüm ederek nefes almak istiyor insan; öyle gönülden, gere gere, kasıla kasıla germeden. Sabah kuşların sesiyle uyanmak, kendimi bir konser salonunda hissetmek, sanki orkestra eşliğinde tam bir senfoni gibi. Çok uzun zaman olmuştu kuşların sesiyle uyanmayalı. O sabah, adeta bana duyurmak istercesine inatla ötüyorlardı. “Biz hep buradayız, sen yoksun” der gibiydiler. Düşündüm de, son zamanlarda hiçbir şeyden bu kadar keyif almamıştım, böylesine tat almamıştım. Acaba ben kendime geri mi dönüyordum? Kayıplara karışmıştım. Bütün sokaklar çıkmaz sokaklar gibi hep bana çıkıyordu, her yol bir çıkmaza dönüyordu. O sabah, kuşların sesinden neden bu kadar etkilendim, bilemiyorum. Kendimi adeta yenilenmiş görmeye başladım. Bu çok mu önemliydi? Nedenler, niçinler çok mu önemliydi? Önemli olan, o an hissettiklerim ve o anın tadını çıkarmaktı. Öyle de yaptım. İnanılmaz bir huzur, inanılmaz bir ferahlık içindeydim. Bu ne mutluluktu ne güzel şeydi mutlu olmak! Peki, ben kendime neler etmiştim? Neden bu haldeydim? Bu hale nasıl gelmiştim? Hiç soru sormayacaktım güya, mümkün müydü bu? Gene kendimi sorgulamış, gene kendime eziyet etmeye başlamıştım. Ben her zaman böyleydim ve böyle olmaya devam edecektim. Huylu huyundan vazgeçer mi? Dedim ve kalktım. Ama mutluydum gene de; hoş bir uyanıştı o sabah ve hiçbir şey moralimi bozamayacaktı. Öyle zor ki bazı şeyleri kabul edip yaşamak. Hayatımda bir şeyler eksikmiş de, o şeyi bulmaya çalışıyormuşum gibi bir his var içimde. Her gün bir şeylerin eksildiğini biliyorum, ama bu farklı bir şeydi. Anlamadım, anlam veremedim. Bir boşluk vardı bir yerlerde, ama bu boşluk ötekilere benzemiyordu. İçi boşmuş, gene de doluyum gibi; basınç yapıp içimde başka şeyleri tetikliyor ve bir anda huzursuz hissediyorum kendimi. Dolmasını istiyorum ama nedir? Nasıl dolar? Kestiremiyorum, ne olduğunu bilemiyorum. Kestiremediğim her neyse, rahatsız etse de beni, onunla yaşamaya devam ediyorum. Bazen insanın ulaşamadığı yerler olur ya, bu kendiniz olsanız bile ona ulaşamazsınız. İşte onun gibi. Kendime ait olduğunu sandığım şeylere ulaşamıyorum, öylece bakıyorum, müdahale bile edemiyorum. Bir süre sonra bana yön verip, şuursuzca hareket etmemi sağlıyor. Ben sadece kendimi seyrediyor ve denileni yapıyorum. Bu durum aslında yıllardır vardı, ama ya farkında değildim ya da müdahale edemiyordum. Yıllar geçtikçe bir şeyler zayıflıyor, bazı özellikler ortadan kalkıyor demek ki. Yenik düştüm kendime ve zamana. Yıllardır kontrol ettiğimi sandığım kendime yenik düşüp teslim oldum birdenbire. İlk başlarda yadırgadıklarıma zamanla alıştım. Artık o kadar alışmışım ki, her şey doğal gelmeye başladı. Yıllarca bastırıp boğduğum kendime bakıp duruyorum şimdi, hatta gülüyorum, “Bu ben miyim?” diye. Yaş faktörü ortadan kalktı, yaşın hiçbir önemi kalmadı benim için. Bir anda baş kaldırdım, sonucunu düşünmeden, “Boş ver” diyerek. Kontrolümü bıraktım kendi haline, “Gittiği yere kadar” dedim. Dilimde bir mırıltıyla bakıyorum arkasından. Bu arada “boş ver” demeyi de öğrendim. Bütün bu olanları yıllar önce sorsalardı, asla anlam veremez, asla kabul etmezdim. İstesem de edemezdim zaten. Zaman pek çok şeyi alıp götürürken, bir yandan da bana çok şey geri getirmişti. İşte bu bir meydan okuma gibiydi. “Bu benim işte!” deyip meydan okuyorum size, meydan okuyorum yaşamaya ve geride kalan tüm yaşanmışlıklara, yaşanmamışlıklara. Hayatımın sadece bana ait olduğunu ancak anlayıp öğrendim onca yıldan sonra. Belki biraz geç kaldım desem de olsun. Bir günlük beylik de beyliktir diyerek, devam ediyorum yaşamı yaşamaya. Gündüz Yavuz.