Antolojiden Kalan Bir SesL
acivert arım, pomboryam, antolojide tanıştık, Facebook’ta buluştuk. Yüz yüze hiç görmedik, ama sanki eski bir mektubun satırlarında, kalemle kâğıda iç döker gibiydik. Senin şiirlerin dertlerime yoldaş, yalnızlık üstüne uzun yazışmalarımız 2018’den kalma bir defter gibi önüme düştü. Neredesin, lacivert arım? Bir “Günaydın” desen, yeter; hâlâ umudundayım. “Yalnızlık paylaşılmaz,” demiştin, “paylaşılırsa yalnızlık olmaz.” O satırları yazarken ne hissetmiştin? Şimdi nerede taşıyorsun yalnızlığını, bilmek isterdim.O antoloji günleri başkaydı, lafı yayardık, muhabbeti uzatırdık. Şimdi modern çağ, iki harfli kelimeler, iki parmakla devrilen yıllar… Ama ben eskilerdenim, lacivert arım, hâlâ o nostaljiye takılıyorum. “Günaydın… Vuu, seni yenilemek aklımdan geçmez,” demiştin, “sonra ben ne ederum?” Haklıymışım, sensiz ne ederim, bilmiyorum. Antolojinin satırları, Facebook’un mesaj kutusu, hepsi seni fısıldıyor. O yazışmalar, sanki bir defterin sararmış sayfaları, bende hâlâ canlı.Bir gün kafeme biri geldi. Laptopu bozuktu, hallettik, ama bana “cahil” dedi, şiirlerime editörlük tasladı. Sayfayı kapattım, sustum. Oğlum sordu, “Niye sustun?” “Ona bir şey deseydim, ondan farksız olurdum,” dedim. Misafir dedim, ama misafirlikten uzak. “İçim dolu,” demiştim, “herkesin içi dolu, bir yer arıyor boşaltmak için.” Sen olsan, “İçindeki doluluğu yazıya dök,” derdin, bilirim. Soğuk rüzgarlardan, eşten dosttan konuşurduk. O rüzgarlar şimdi nerede esiyor, merak ediyorum.“Kendini bu kadar yorma,” demiştin, “altmışına gelince çökeceksin.” Altmışa beş yıl var, ama sözlerin kulağımda çınlıyor. Ben hâlâ o eski muhabbetlere takılıyorum, lacivert arım. Bir fırında, bir bayram sabahında karşıma çıkar mısın? O zamana dek yazışmalarımızı saklıyorum, bir edebiyat defteri gibi. Çünkü sen, antolojiden kalan bir ses, bende hep yankılanıyorsun. Belki bu satırları bir yerlerde okursun, belki bir “Günaydın” dersin. Hadi, gel, nostaljiye takılalım yine, ne dersin? Gündüz Yavuz.