Ölümü irdeleyebilirim hem de ansızın vuku bulacakmışçasına.
Sessizliğin dik yokuşunda saklı kelamın ve verdiğim geri dönmeyen selamın hüzünlü yakasına konan bir kuş gibi meylettiğim mutluluğunsa reva görülmediği ölçüde hüzün denen serkeş iklimde saklıyım hali hazırda çocuk kalbimle deşilen varlığıma binaen hiçliğin sarmalında haiz olduğum en temel duygu yanan İlahi Ateşin ruhumdaki buzulları erittiği kadar da üşüyorum annemin varlığına her uzak kaldığımda korkularımın tuzağına düşüyorum.
Mevsim adeta bahar.
Hüzün yeknesak.
Sözcükler kalburüstü ruhumda kâh bir sarkıt kâh bir dikit meali yok asla bu bilmecenin.
Hırçın doğam ve küskün sedam.
Rengim pembe titreyen bir bulut gibi konduğum zirvesi duyguların.
Muştalanmış ve tartaklanmış insan izlekleri.
Doğumunu müjdeliyor yeni gün yerlisi hüznün belki de aşk da umut da bir yer altı imgesi.
D/üşüyorum aralıksız.
Kanıyorum dur durak bilmeden.
Kanattığım en derin yaramın saklı olduğu külliyen.
Bir şeyler var yolunda gitmeyen ve azmettiren serkeş bir güç iblisin laneti bulaşmadan üstüme rükû ettiğim Rabbim ve davetkâr secdem…
Ezanlar yetmiyor aralıksız kulağımda çınlayan.
Ezilen bir yürek değil çünkü mabedim saklı Allah katında ve korunaklı dünyam tevazu yüklü.
Sarmalında ihanetin baş veren bir isyan.
Tutuklusuyum kalbimin bazen bir kabre dönüşen ve dökülen sıvası sözcüklerimin tasniflediğim kadar huzurlu tahayyül edemeyeceğim kadar bahtiyar…
Tensiye ettiklerim var.
Terbiye etmeye çalıştığım bir nefsim ve de: ta çocukluğumda keşfettiğim ve kendimi uzun yıllar açlıkla cezalandırdığım.
Çocuk kalbim.
Çocuksu rütbem.
Bir koza misali örüntüsü hayatın çalakalem yaşamanın rüzgârı içime iyi gelen bazen bir içimlik bir şiir bazen diklemesine sapladığım pergel A4 kâğıdın ç/ağrısı ve tehditkâr imgeler.
Ben yalınım.
Asla yalan değilim.
Addedilen neyse rengim beyaz ve masum kalmanın derdinde sevdasında tütsüler yakıyorum tavaf ettiğim kabrimde.
Köhne bir lahit.
Kurşun ağırlığında hüzün.
Yandaşımsa ölüm alabildiğine uzağa savurduğum.
Gönlümde meddücezir.
Zılgıtlar eşlik eden namelerine kalemin.
Zirzop gölgeler ise asla umurumda değil.
Zanlar sonsuz ve sıfatlar…
Ah, onlarcası gıybetin esiri ve eseri.
Benimse haiz olduğum bir görevim var aralıksız ifa ettiğim:
Kalemin ucunu bandığım annemin yaşında ıslandığım hüznün bekası ve erişkin hüviyetime iteleyen rüzgâr hala çocuk kalabilmenin goncası ve yongası.
İzbeler tehditkâr.
Karanlık…
Kaybolmanın bir sonrası haiz olduğum iman gücü ile ansızın hâsıl olan ferahlık.
Firari yorgunluğum.
Meylettiğim yarınlarım ve kendime olan yolculuğum.
Kimyam bozulmadan gün yitmeden ve daha da geç olmadan yakalamalıyım kaçan ipin ucunu yeri geldi mi boynuma geçirmeliyim o ilmeği ölüm hem uzak hem yakın…
Yâdım.
Yaslandığım Çınarım.
Yakut gözleri sevdanın.
Kurunun yanında yaşın da yandığı.
Aldığım yaşı seviyorum haizi olduğum yası da mademki sabırla dikiyorum cübbemi cüssemden ruhuma uzanan o yolda andığım kadar İlahi Gücü araklansa da ruhumdaki kırık dökük vidalar ve işte tasfiye ediyorum duyguları varsın olsun mükerrer ve bir fasıl ki yaşamak diktesi evrenin diktası sonsuzluğun dilemması ömrün bir batında doğan gün ve gece ve gönlüm nasıl da yorgun…
Cüret edenler var İlahi Işığa kavuşmamın ertesi yolumun ve önümün kesildiği.
Ceset misali nice beden, gıybetin ağırlığı çökmüşken üzerlerine ölü etinden ne tat aldıklarını anlamıyorum ve anlatmıyorum asla da aldatmıyorum kimseyi belki de sadece kendimi kandırıyorum varsıl bir çan eğrisi bekası aşkın veryansın etmeden varsayımlarda saklı belki de gerçekler ve sabırla ve titizlikle bekliyorum.
Örtüştüğüm bir gizem saklı evrenin doğasında aşkla yürüdüğüm.
Azıtan iblis ve tayfası zulme meyleden ve korunaklı dünyalarımızda esen fırtına.
Bir kıyım ki süregelen.
Kalemin kıymığı batsa bile ses etmiyorum ve işte tüm ağırlığımı çekip alıveriyor üstümden Huda mademki bahşetti bana bu devasa evreni ve coşkuyu idame ettiğim kadar şükrediyorum uçuşan ilhamın esintisi ve sözcükler pare pare…
Yalnızlığın kıyama durduğu binlerce hece.
Ceberut gölgeler ne ki peyderpey eksilirken acılarım hüzünse girift bir soykırım ve eşkâlim yine Allah katında saklı.
Yalnızlıkla ve acıyla olan imtihanım imtina ettiğim canım annem itibar ettiğim sevgi ve işte gün ışığı dolan hanemize.
Rest çektiklerim var isyanla yalanla işimin olmadığı.
Rastık çektiklerim var hani olur da bir sözcük bir nura dönüşür hani olur da bir şiire yerleşir…
Kıymet verdiğim kadar hayata değer görmediğim ne ki ve işte İlahi Aşkın çağrısında demlenen yüreğim ve kalemim.
Müptelası olduğum duygular kalemimse ince uçlu ve kırılgan ama bana dair bana ait Rabbin bahşettiği…
Nice izlek nice mizansen nice insan.
Akla zarar yaşadıklarım ve dile gelmeyen ve işte sığınağım o ulu Kale aşkın durağı iken kalemimle olan imtihanım ve gücümü yine umuttan ve inançtan aldığım.
Aşikâr her şey aslında bir gize tekabül etsem de.
Rotamdan sapmadan.
Rölantiye alsam ne ki mutluluğu huzur bulduğum duaların ertesinde hiçbir şeyi tanımadığım…
Öznemse bonkör ve özlemim de…
Dik yakalı dik başlı acılardan ve dik yokuşlardan geçtiğim ve içtiğim su adeta zemzem Rabbin sunumu hür iradem ve nefsimle olan davam açık ara farkla hüznüme eşlik eden hoş bir seda bense adeta semada saklıyım ve işte en tepeye konduğum ruhumu askıya aldığım bir bulut kadar beyaz ve ulaşılmaz ve umut dolu hüzün hırkamın önünü iliklesem bile hüzünlü kalbimi olmaz mı bir seven…