ÖZGELİŞİM VE DOĞRU ANLATMA
Sevgili Özgelişim Yolcusu dostum,
Toplum her ne kadar konuşmayı sevse de, psikologlar konuşulan şeylerin yüzde 80 kadarının dedikodu olduğunu söylüyor. İnsanlarda genelde sevmediklerinin hep olumsuz yönlerini abartarak anlatıyor, sevdiklerini ise göklere çıkarıyorlar. Hani derler ya “şeyh uçmaz, müritleri uçurur.” Bu yüzden de toplum birbirini çok zaman doğru tanıyamıyor.
Sevgili dostum, güzel Kardeşim,
“Toplum olarak okumuyoruz” sözünü her gün defalarca duyuyoruz ama nedense yazarları , etkili olan insanlar, gençlerin ve çocukların yanında ve başka yerlerde doğru anlatmıyoruz. Yazarları sevmeyi onlardan hediye kitap istemek olarak algılıyoruz ve yazarlar verseler de o kitaplar okunmuyor çok zaman “ağız alışkanlığı” ile kitap istemek, kitapları çöpe atmak gibi bir şey . Faydalı olan kitapları okumadığımız halde almak veya istemek, imzalatmak da bunları okumadığı halde isteyen insanların toplumun ilerlemesine engel oluyor.
Okunmayan kitaplar alınmamalı, istenmemeli, alınmışsa okumayı seven insanlara ya hediye etmeli ya da okumaları için verilmeli. Süs olsun diye kitap istemek büyük sorumluluk ama. “Oku “emrini veren Yaradanı gücendirmek gibi bir şey.
Sevgili dostum,
Ufuk açan, güzel ve etkili konuşan insanların okullarda , sivil toplum kuruluşlarında konuşma daveti alması için lise ve üniversite hocalarına tanıdığımız bu özellikteki insanları anlatmak “okumayı okuyanı yazanı seviyorum” diyen insanların görevi olmalı. Ne yazık ki kıskançlıklar, o insanları anlamamaktan gelen gevşeklik veya bilmemezlik insanları doğru anlatmamıza engel oluyor ve çok zaman da o insanların faydalı olmasına da engel olmuş oluyor anlatmayanlar.
Sevggili dostum,
“Ben yazar olsam kimseye kitap hediye etmem” gibi saçma konuşanlar da çok. Kitaplardan para kazanmaktan çok Allah rızası kazanmak için kazancı olmayan çocuklara kitap hediye edenle alay etmekte hayır için çabalayanla alay etmek değil mi sizce ?
Sevgili dostum, güzel kardeşim,
İşte böyle konuşulan her ortama girdiğimiz zaman o ortamın seviyesizliği er ya da geç bize de yansır. Seviyeli insanları cehaletten dolayı küçümsemez ve doğru anlamaya çalışırsak onların seviyesi de bize yansır. Yoksa anlamaya gayret etmezsek o gelişen, okuyan , değer üretmeye çalışanlarla 20 değil ömür boyu bir arada olsak da bir şey öğrenemeyiz. “Ben iyi niyetliyim, kalbim temiz” demekle insanın kalbi temiz olmuyor. Bunu söyleyenlerde zaten buna inanmıyorlar ve laf olsun diye söylüyorlar bu lafları .
Sevgili dostum güzel Kardeşim
Tabii ki sen bunlardan istisnasın. Sen okuyan, anlayan, dinleyen ve bizi de gayretli insanları da güzel konuşan yazan insanları da başkalarına gücün oranında doğru anlatan insansın. Onların eserlerinden ve sözlerinden daha çok istifade edilmesi için başkalarına anlatan “iyiliği emreden tavsiye eden, kötülüklerden koruyan bunu tavsiye eden” sin. Bunu yapmayanı sevmez, onlara sempati bile beslemezsin. Kitapları aldığında okur ve okutursun. Kimseyi kıskanmadan emeğinin hakkını almasını sağlarsın. Bu konuda çok hassas ve ve bu hassasiyeti göstermeyen ve boş konuşanlara da gereken tepkiyi gösterirsin. Bunu yaparken “onlar bana kırılır ya da darılır mı? Küser mi diye de düşünmezsin.
Sevgili dostum güzel kardeşim,
Bize doğru gelen başkalarına doğru gelmeyebilir ama doğru anlatmaya çalışana da “seni anlamıyorlar anlatma artık , kabuğuna çekil ve kimseye karışma, eleştirme “demek de insanın faydasına olan şey değil. Bunda da kıskançlıklar yatar. “Seviyor gibi kıskanan insan” herkesi de kendi gibi pasif, edilgen, insan yapma gayreti vardır. Çünkü pasif , edilgen insanın toplumda sempati göreceğini zanneder. Kısmen de doğrudur ama insanlar işine yaradığımızda bizi sever genelde. Bunu da sevgi diye yutturmaya gayret ederler.
Sevgili dostlum güzel Kardeşim,
Bu yazdıklarım bir insanın hayatta gözlemler, tecrübelerini anlatır. Bir mesleki değerlendirme değil. Yaşanmışlıkları gözlemleyerek insanların hayatını daha güzel ve kaliteli yapma çabalarına yazılarla destek olma gayreti. Tabii okuyan ve anlayan için geçerli.
Sevgili dostum güzel kardeşim,
Bu düşünceler bugün kitap okurken, çevremi gözlemlerken, insanlarla sohbet ederken aklıma gelen ve sana mektup olarak kağıda döktüğüm şeyler. Bunu çevremde çok kişiye anlatsam dinlemez ve “gene masal anlattı” derler. “Bana masal anlatma” diyenlere de rastlıyoruz. Bunu söyleyenler tabii çok zaman gençler. Bu söz üzerine çok hikayeler yazılır ve romanlar. Yazsam mı bir hikaye “Bana masal anlatma” diye .
Sevgili dostum,
Düşünüyorum da, toplumda sözü geçen insanlar yazan, okuyan ve okudukları ile yazdıklarını harmanlayarak “güzel hitabet” haline getirenleri toplumda sözü dinlenen insanlar öğretmen, Üniversite hocalarına güzel ve doğru anlatsalar, “gençlere bu hitabet, konuşma faydalı olur” düşüncesi ile onlarda öğrencileri ile tanıştırsa güzel olur değil mi ? Ama kıskanmadan güzel hatipleri anlayacak ve anlatacak kaç kişi bulabiliriz ki ? İşte kıskançlıklar, önyargılar ve doğru anlatamamak toplum gelişmesini yavaşlatan ve geri kalmasına su taşıyanlar. Ama bunu yapmayanlar çıkıp da “toplum olarak okumuyoruz “diye şikayetlenebiliyorlar. Halbuki “ben, bana düşen görevi yapıyor muyum, yapsam topluma katkım ne kadar olur? diye düşünmüyorlar çok zaman. Bunu anlatanlara cevap veremeyince, onlara Kızınca küfür etmeyi seviyorlar ama ben utanıyorum ama onlar utanmıyor. Kitapları, kainatı, insanları Doğru okuyamamanın anlayamamanın ve doğru anlatamamanın neticesi işte budur bence.
Sevgili dostum, güzel kardeşim,
Gönlü güzel ve geniş bir hocamızın “ Hocam gel de bizim öğrencilerimizin de ufkunu aç, sen gel yeter hediye kitap defterler getirmesen de olur” diye daveti ile bunlar geldi aklıma ve sana yazayım dedim. Kötü mü ettim yani? Hani sevdiğimiz insanlar bizi ziyarete gelince “ ne iyi ettin de geldin, bizi çok mutlu ettin” deyip de, bizi mutlu etmek için ne yapacaklarını şaşar ve gözlerinden ve yüzlerinden gülücük eksik olmaz ya, bende davet karşısında aynen öyle oldum. Ama ne yazık ki , her fırsatta bizi sevdiğini söyleyenler bu davetleri yapmaktan kaçınıyolar. Ben de sebebini anlayamıyorum. Bu sevgi lafına da kolay inanamıyorum. Çünkü söz ve öz uyuşmuyor.
Sevgili dostum,
Davetler, yaşanmışlıklar, duygular işte bana bunu düşündürdü. Güzel duygular güzel şeyler düşündürüyor. Beni daveti ile mutlu edenlerin öğrencilerini , çevresindekileri gerçek manada sevdiklerini ve onların gelişmelerini istediklerini düşündürüyor. Senin “sen yaz dostum, roman da yazsan, hikaye de , mektupta, kimse okumazsa ben okuyacağım, saklayacak ve torunlarıma da okutacağım “dediğini duyar gibi oluyorum. Varsın başkaları davet etmesin. Bizim gönlümüze sevinç koyanlar çok yaşasınlar.