Kemalizm kuramcılarından biri olan Şevket Süreyya Aydemir, Mustafa Kemal’i şu nitelikleri ile tasvir ediyordu...

" Heyecan adamı değil mantık adamıydı..
Keskin ileri görüşlüydü...
Analiz yeteneği ,yön tayin etme gücü müthişti..
Dar ve donmuş kalıplara hapsolmadı; ölü geçmişi yani geçmişin ölmüş değerlerini gelenek olarak kabul etmedi..
Bütün icatların da meşruluk duygusu hakimdi..
Gerçekçi bir hümanisti.

Macera adamı değildi ..
Yaşamı şırıl şırıl akan bir su gibi sessiz sedasız geçmedi..
Umutlar,hayaller,hayal kırıklıkları,savaşlar,devrimler zaferler,yenilgiler ve hala sürüp giden inkarlar onun serüvenini dokuyan ilmikler düğümler gibiydi..
Ne evi ne yeri ne kendini anlayan bir eşi ne çevresinde oynaşan çocukları oldu..

"Özgürlüğümü hayatım boyunca korudum, yaşamımı ne evime ne yakınlarıma hatta ne de anama bağladım." sözleri onundur...

Bağlantısı sadece kendisiyleydi..
Asıl yurdu kendi iç dünyasıydı..
Yalnızlığı zaferleri kadar derindi..
Hüznünü zaman zaman kendisine bile itiraf edemezdi ama kurtardığı memleketin yarın öbür gün bir takım değersizlerin elinde,akla hayale gelmeyecek badirelere sürüklenebileceğini bilirdi ..
Hiç kuşku yok ki endişeliydi..

Milliyetçilik ait olduğu milletin varlığını sürdürmek ve yüceltmek için çalışmak ve bu çalışmayı gelecek kuşaklara da aktarmaktır. Atatürk’e göre ırkı, düşüncesi ve inancı ne olursa olsun kendini Türk bilen ve Türk hisseden herkes Türk’tür. Bu durum Atatürk’ün milliyetçilik ilkesinin ırkçılık esasına dayanmadığını gösterir. Atatürk, Türk milletini ırk esasına dayandırmadığını, ’Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Türk halkına Türk milleti denir.’ sözüyle ifade etmiştir. Bir insan kökeni ne olursa olsun kendini hangi millete ait hissediyorsa o milletin kimliğini taşıyor demektir.

Bu yüzden Atatürk ne mutlu Türk olana değil “Ne Mutlu Türk’üm Diyene!” demiştir.