Sevdiğim…
Aşkı ben sana bakarken kırmızı gördüm. Kalbim göğsüme sığmaz oldu; yanaklarına değen her tebessümde, kan gibi sıcak bir akış dolaştı içimde. Dudaklarının kıyısında kalan suskunluğu bile kıpkızıl bir yangındı bana.

Sonra maviyi yaşadım. Gözlerin, denizin en derin yeri gibiydi. İçine her bakışımda boğuldum, kayboldum, yeniden doğdum. Mavi, sensizliğin uzaklığı da oldu; bekleyişlerim ufka kilitlendi.

Yeşili tattım seninle. Gözlerinin içindeki bahar, içime filiz verdi. Yorgun gecelerim senin bir bakışında toprağa düşen yağmur gibi dirildi. Sen yanımdayken dünya yeniden açıyordu.

Ama siyahı da gördüm aşkımızda. Ayrılığın gölgesi vurdu bazen üstümüze. Geceler uzadıkça siyah büyüdü içimde. Hicranın rengiyle tanıştım, sessizlikte çırpındım. O an öğrendim ki, aşk sadece ışık değil, karanlıkta da sınavını verir.

Beyazı yaşadım sana dokunduğumda. Ellerinde safiyet vardı; kalbim bütün kirlerinden arınıyordu. Seninle yan yana geldiğimde, beyaz bir sabah gibi doğuyordu içime.

Sarıyla bekledim seni. Günler soldu, yapraklar sarardı, ben hâlâ özleminle titredim. Hasretin bana sabrı öğretti; sarı, kalbimin sabırla attığı her çarpıntının rengiydi.

Morla sustum bazen. Söyleyemediklerim, dilimin ucunda düğümlenen sırlar hep mora büründü. Sevgiliye söylenemeyen, kalpte saklanan ne varsa morun içinde saklı kaldı.

Turuncuda gördüm ilk heyecanı. Sabah güneşi gibi doğdun bana; ne geceydin, ne gündüz… Kalbim o an, seher vakti gibi telaşla çarpıyordu.

Pembeyle utandım. İlk defa elime değdiğinde ellerin, içimde çocuk bir kalbin çırpınışını hissettim. Masumiyet, ilk bakışın sevinci, pembe bir bahar çiçeği gibi açtı yanaklarımda.

Ve gri… Bazen en sade günlerimizde, sıradan bir suskunlukta, bir çay bardağında, bir akşamüstü sessizliğinde gördüm aşkı. Griydi ama gerçekti; gösterişsiz, yalın, ama sarsılmaz bir sadakatle doluydu.

Böyle öğrendim sevgilim:
Aşk, renklerle yaşanır. Her rengin başka bir hikâyesi, başka bir imtihanı vardır. Ben seni bütün renklerde yaşadım; yanışında kırmızı, uzaklığında mavi, yanında beyaz, yokluğunda siyah oldum.

Ve anladım ki aşk; gökkuşağı değil, gökkuşağının ardındaki ışığın ta kendisidir.


Adem Önal..