Dudaklarımdan dökülen kelimeler acının ta kendisi…
İçimde taşıdığım fırtınayı, dışarıya sadece sessizlik olarak bırakıyorum. Oysa bilseler; suskunluğum bile yaralarımdan daha derin, bilseler kelimelerimin arkasında nasıl bir yıkıntı saklı, belki o zaman biraz olsun anlarlardı.

Bazen öyle bir noktaya geliyorum ki, anlatmak istiyorum ama cümleler boğazıma düğümleniyor. İnsanlara güvenemiyorum; her sözüm yanlış anlaşılacak, her acım küçümsenecek diye korkuyorum. Böyle olunca içimde büyüyen sessizlik, en büyük düşmanım haline geliyor. Konuştukça değil, sustukça daha çok tükeniyorum.

Gözlerimde taşıdığım yorgunluğu kimse fark etmiyor. Herkes beni güçlü sanıyor; oysa ben çoğu zaman yalnızca ayakta kalmaya çalışan, paramparça bir kalbimle yaşıyorum. Gülüşlerim, maskem gibi… O maskenin ardında, kimsenin duymadığı bir çığlık saklı.

En çok da geceler vuruyor bana… Kalabalığın içinde saklayabildiğim acılar, yalnızlıkta üstüme çöküyor. Ve ben, karanlıkla baş başa kaldığımda, aslında ne kadar kırık dökük olduğumu daha iyi anlıyorum.

Belki de en acısı; kimsenin fark etmemesi. Görünmez bir yara taşıyorum ve bu yara her geçen gün biraz daha derinleşiyor...
Meltem Mesture Güven