SAF ŞİİR- ÖZ ŞİİR

Şiirin günlük konuşma dilinden, nesre yaklaştıran üslubundan mümkün olduğunca uzaklaştırılmış halidir. Ahenk ön plandadır. Ahengi sağlayan unsurların başında aliterasyon ve asonans gelir. Yan yana gelen kelimeler balerin edasıyla sarılmalıdır birbirlerine, okuyucu o musikiyi ve ritmi hissetmelidir. Kafiyeler güçlü olmalıdır. Okuyanlar bir sonraki dizede hangi notaları duyacağını merak etmelidir.

Edebiyat yazım sanatıysa şiir de o sanatın pırlanta tacıdır, olmalıdır da… onun için sanatsal değeri yüksek tutulmalıdır. Tanzimat döneminden beri değer gören “ Sanat sanat içindir” deyimi saf şiiri anlatmak için kullanılır.

Şair “ Dar sınırlar içinde özgürce yaşıyorum” diyebilmelidir. Medyada görebileceğimiz, farkındalık yaratacak olaylar saf şiirin konusu olmamalıdır. Halk şiirinden en büyük farkı budur. Zira şiir bilgi vermek için değil, anlatmak için değil hissetmek ve hissettirmek için yazılmıştır. Hayaller, rüyalar, özellikle serbest şiirlerde kullanılan imge ve metaforlar kullanılır. Gizem vardır, simgelerle anlatım vardır, içsel anlatım yoğundur. Değil mi ki insan en iyi kendini bilir ve kendini daha rahat anlatır işte bu şiirin en önemli unsurlarından birisi de bireyselliktir. Her ne kadar kafiye, hece sayısı ve duraklara sadık kalınsa da şekil olarak şair özgürdür.

Saf şiirde ideolojilere yer verilmez. Doğayı oluşturan çeşitli unsurlar kişileştirip konuşturularak “teşhis ve intak sanatı” konu zenginleştirilir. İşin özünde sadece insan anlatılır.

Saf şiir emekle, hissederek yazılır. Fiziksel aşk değil şiir aşkı olmalıdır şairde.

Not:
Kendimce düşüncelerimi aktarmak istedim arkadaşlar. Şimdilerde revaçta olan YAPAY ZEKÂNIN asla beceremeyeceği tek şiir şeklidir saf şiir.