Kalbin sessizliğinde saklıdır en büyük çığlık.
Dışarıya gülücük saçan nice yüzler, içeride ağır fırtınalarla yanar.
Ama fark vardır: iyinin kalbi kirlenir de, sonunda su bulur, arınır.
Kötünün kalbi ise baştan bulanıktır;
çünkü özüne işleyen karanlık, hiçbir pınarla yıkanmaz.

Aksın kalp kirleri…
Varsın temiz kalplerden aksın,
varsın gözyaşlarıyla birlikte dökülsün.
Bir tek damla yaş, bir ömrün yükünü hafifletir.
Bazen bir dua, yıllarca birikmiş pası söker alır.
O yüzden iyilerin kalbi hep yeniden doğar.

Ama kötü kalbin akışı yoktur.
Onun damarlarında ne merhamet, ne safiyet gezer.
Zehir, kanına karışmış gibidir;
her sözünde kin, her bakışında nifak taşır.
Ve o kalp için temizlik mümkün değildir,
zira taş nasıl suyu içine çekmezse,
kötü kalp de rahmeti içine almaz.

Kalp, bazen bir saraydır.
İyi insanın sarayı yıkılsa bile,
yıkıntılardan çiçek açar.
Kötünün sarayı ise, daha baştan viranedir;
üzerine güneş doğsa da,
avlusu hep karanlık kalır.

İşte bunun için söylenir:
İyinin kalbinde günah olsa da bağış bulur,
çünkü orada hâlâ ışık vardır.
Ama kötünün kalbi,
en temiz suya konsa bile tortusunu bırakır.

O hâlde;
Aksın kalp kirleri…
Temizlenmeye niyet edenler arınsın,
ama kirin kendisi olmuş kalpler bilsin:
Onlar için arınma yok,
çünkü kir, onların aslî rengidir.