Atmışbin yıllık yoldan geliyorum,yorgunum sanma
güneşle sınadım derimi;karaelmas dokuyor baksana
kıvırcık saçımda uğulduyor;tabuları yıkan çöl fırtıları
renklere yazılmış gözlerim;tırnaklarımda uranyum sarısı
sanki benimle birlikte,dans ediyor sanırsın,dünyanın yarısı
ne kuraktan çatladı topuğum;ne de kökümde eksik oldu suyum
her yere vuruştain Musa asası;ve beyaz adamın o kör yasası
yasa, yas başlıyor;borsada cetvellerine gerilmiş
yas bağlıyor,pas bağlıyor
bağlıyor,bağlı bağ
ba
babam

Yorgunum sanma sakın;bi koşudur bu tutturmuşum ki sorma;
Kara Afrika’da döllenip,kanatlanmışım
Mançurya’dan kalkmış,tozum göğe
Malezya’dan almışım,dilli düdüğü
Didiridu,du du..!
dudum benim

Endonezya’ya köküm salmışım;şeker kamışı,bal peteği,kestane
keçiboynuzu,ebem gümeci darken;
Tasmanya’da son kez bi nefes çam kokusu almışım
Tütün dizer gibi dizmişler ;ipe un serer gibi sermişler postumu yere
iki yüz yıldaikiyüzbin can;ve kan kan kan yeyip
içip,tüketememişler;tüketememiş,tüketme,tüket
tük,tü,tü!!

Ne makina,ne barut;okuyamamış meydan
be hey boomerang,dön dönde vur
vur vur da gel
bu me rang

Ne alkölü,ne sıtması,ne nezlesi
şekere banılan ezmesi,ezme
ez
e
eritememiş,içimin köz yağını
silememiş kayadan,ağaçtan,gölgemi;ne geceden ayımı
ne günden güneşimi,söküp alamamış
torbasına dolduramamış,rüyamı
doldurup satamamış,satıp kaçamamış
kaçıp kurtulamamış benden
ben
be
b
bebem

Dinle sözümü,alıpta özümü,bul çözümü,çöz
bu köz,içinde yandıkça…
bu dil,o kayadan şu tepeye yankılandıkça
yüzüme renkler boyandıkça
yağlı urgan,çelik moru,kemiğe;kemiğe dayandıkça
vur topuğu,toprağa toprağa
vur vur vurda vur vur hey
daya kulağını,toprağa
toprağı dinle,din
di
dinle
de
Dedem
toprak ananı…

Volkan Kemal

Foto : Melbourne 2015