1
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
214
Okunma
Kapanmakta olan yaraların, kabuğunu koparmak gibidir bu aralar; beklemek…
Beynimden dolup taştıkca düşünceler, biraz daha yaklaşıyorum yalnızlığa.
Ve sadece yalnızlığa değil, sessizliğe de yaklaşıyorum.
Hiç duyamayacağım kadar derine indi kalbimin sesi..
Ya da ben, onu dinleyemeyecek kadar yorgunum belki.
Tuzlu gözyaşlarım kuruttu cennetimdeki çiçekleri…
Ama ben yine de umuttan filizler dikeceğim kalbimin topraklarına,
Ve artık onları gözyaşlarımla değil, sevgimle büyüteceğim.
Bir gün "Yaz" uğrayacak kurak çöllerime,
Ve yaralarımın üzerine diktiğim her umut filizi,
Birer çiçeğe dönüşüp, kalbimi eskisi gibi cennete çevirecek, biliyorum…
Moon Kerimova.
Cevap Yaz