Ölümü henüz tayin edemediler artık ataması nereye yapılacaksa ölü mevsimin belki de boykot edilesi bir yalnızlıktır içimdeki efkârın yüz ölçümü ve muhitimize gelip de ellerinden kurtuluyorum düşüncelerin.

Ne çok yeis ayyuka çıkan.

Belki de beis yüklü bir tanrıça.

Ve çatı katında özlemin hurafeler fink atarken sözcükleri de uğurluyorum ne zamanki ellerinden firar etse ellerim.

Desenli pijamam ve ay ışığı. Sahi, ne ara uyuya kaldım ben?

Delik çoraplarım ve hava alan başparmağım: yoksa ayakkabıyı da çıkarmalıydım gelmeden muhitimize?

Her şeyin senle izahı var, azizim belki de azize olmama vesiledir bunca çalkantı ve çıtkırıldım mevsimde dikiş tutturamayan güneşe mi veryansın etmeli?

Konuk sanatçı az sonra çıkacak hipodroma iyi de izleyicisi olmayan bu tenhalıkta mı şarkılar söylenecek ve çalınmayan sazların eşliğinde elbet gün ışığına çıkmayı bekleyen sokak lambası ve işte dolanıyor ellerim ayaklarım.

Az evvel ismim söylendi ve buradayım, deme hakkımı yitirdim aslında daha çok şeyi de yitirdim tıpkı ellerim ayaklarım boşalırken kirpiklerimi yoldum bir bir derken gözyaşlarıma kavuştu mevsim ve de mevsimin ilk yağmuruna teslim oldu gözlerim.

Senden öncesi.

Senden sonrası.

Beni benle bırakmaya razı gelmeyen bir çağlayan ve gürleyen sesi yalnızlığın elbet şehrin yalnızlığı ile örtüşen çatallı sesi güneşin. Az evvel rafadan yumurta gibi dikilmişti tepemde ve güneş de bizi yanlış anlar diye firar ettim ellerinden.

Ah ki ah…

Ben ki ellerin yaban gülü.

Ellerime sinen gül kokusu ve yolduğum yaprakları derken bir düş çukuruna düştüm sonra da ellerinin sıcaklığını diledim çekip de kurtar beni, diye.

Lafügüzaf.

Olmazın da oluru elbet çapkın rüzgârla oynaşan sefil gölgem bir de demez mi?

‘’Peşinden ayrılmayacağım.’’

Gel gör ki bendim gölgemin peşinde en çok da ıslıklanan bazense mutluluğu ıskalayan.

Peygamber sabrıymış benimki ve muğlak kazalardan sağ çıkıp da bir bu aşktan sağ çıkamadım.

Ellerindeyim.

Ellerinim çünkü.

Kimse el veren.

İçimdeki Pinokyo’ya hayat veren de sensiz içimi ısıtan da ve neresi olursa olsun eşlik etmelisin içimdeki çapulcu rüzgâra.

Şimdilerde kurguluyorum hayallerimi ve kuklalarımı oynatıyorum ipin ucunda oysaki benim ipim senin ellerinde. Demezler mi:

‘’Neyin nesidir bu adam?’’

Bir düşe düştüm madem.

Bir de aşka.

Gerisi gelse ne olacak gelmese ne olacak?

Sözcükleri de en irisinden seçtim tıpkı yuvarlak ayın kalçalarına dokunan o vaveyla gibi.

Bir alım ki.

Alıntı mahiyetinde ayın ışığı ve destursuz bir ışık gel gör bu ay ışığı beni neyledi?

Ellerin, diyorum.

Ben seni ellerin olasın diye mi kukla oynatıcısı seçtim?

Ne yani:

Ben olmazsam sen olmazsın; sen olmazsan da ben.

Hangi sahneyse el, el üstünde değil elbet yeter ki bedenime can veren ve sesimi bağışla bana sonra da gülücükler ekle yüzüme belki de karnından konuşmayı en iyi beceren sen olduğun için yine karnından gelen gurultuyu da benim açlığıma yoracaklar. Ama öyle mi?

İki el bir baş için.

İki el ise ikimiz için.

Senin ellerin olmasaydı ne ben can bulurdum.

Benim bu aşkım olmasaydı ne sen de aş bulurdun dere tepe gezdiğin ve tüm dünyayı bir başına dolandığın elbet sandığında saklandığımı da dünya âlem öğrendi.

Köşeye sıkıştın madem.

İşte firar etmenin de tam zamanı.

Hala kuytularda beni mi bekliyorsun ya da kaydı kuytu olmayan kim ise bana hala bir kimlik çıkaramadığın için mi ayıplıyorlar bizi?

Ellerin terliyor, sevgili kukla oynatıcısı ve bil ki sen artık yaşlandın hem yaşaran gözlerinden düşen he damla ile giderirken susuzluğum söyle bana söyle:

Senin susuzluğunu kim giderecek?

Haydi, elini çabuk tut ve çok da sıkma bedenimi yoksa ortamdan çat diye ikiye ayrılırım.

Hey, ne oluyor burada?

Sana diyorum sana: şimdi hemen ayağa kalk düştüğün yerden. Beni öyle terk edip gidemezsin.

‘’Bu adam nefes almıyor ki!’’

Kim demiş kim demiş? Sadece açlıktan döndü başı ve yığıldı yere.

‘’Haber verelim yetkililere adamı kaldırsınlar morga. Bu da neyin nesi?’’

Hey, dokunmayın bana asla. O kirli ellerinizi uzak tutun benden. Benim bir sahibim var. Hey, size diyorum.

‘’Ne komik şeysin sen.’’

Bırakın beni bırakın.

‘’Sobada iyi yanarsın hani. Hem evde fazla odun da kalmamıştı.’’

Çabuk kalk düştüğün yerden. Senden başka kimse dokunamaz bana. Sende açtım gözlerimi sende. Bak geçti de karnımızın gurultusu. Ya, bir şey yapsın biri.

‘’Nabzını alamıyorum ihtiyar kukla oynatıcısının. Zaten seyirci de fazla tercih etmiyordu. Ne zoruna düşmüş yollara elinde sefil bir kukla…’’

Ben sefil değil. Asıl sizsiniz sefil olan üstelik ben kukla değilim. Kanlı canlı ellerin can verdiği…

‘’Üstünü örtün adamın. Az sonra almaya gelirler. Şu tahta kuklayı da…’’

Sen bana ellerin olayım diye mi can verdin? Ellerin olmadan ben bir hiçim. Hey, duyan yok mu?

‘’Torunumun doğum günü yarın. Bundan iyi oyuncak mı bulacağım? Gerçi çok da kara kuru ama…’’

Çek elini benden çek.

‘’O ses de nereden geldi? İyi de bu adam ölmedi mi?’’

Elbette ölmedi. İçimde yaşıyor o benim.

‘’Sen de duydun mu? Sanki canlı bu kukla. En iyisi ormana gidip gömelim.’’

Beni mi gömeceksiniz? Bari ikimizi bir arada gömün…

‘’Hey, sen de kimsin?’’

‘’Dene de göstereyim sana kim olduğumu.’’

‘’Biri bir şey mi dedi? ‘’

Seni aptal yaratık. Cesaretin varsa bir kez daha dokun bana.

‘’İmdat… Düş yakamdan düş. Altı üstü kuklasın.’’

*

‘’İyi de burada iki ceset var. Hani bir demişlerdi.’’

‘’İki değil üç. Belli ki geç kaldık.’’