2030’un İstanbul’unda gökyüzünde dronlar sessizce süzülüyor, sokaklarda elektrikli araçlar neredeyse fısıltı gibi ilerliyordu. Gürültü yoktu, ama bu huzur, Tayfun Kara’nın içinde büyüyen bir şüpheyle gölgelenmek üzereydi.
Yıllardır emniyet teşkilatında görevli, eski usul yöntemleri seven bir komiserdi. İki yıl önce aldığı elektrikli, otonom destekli aracına hayrandı. Yüz tanıma sistemi, ruh hâline göre müzik ayarlayan yapay zekâsı, şehir trafiğinde kendi kendine ilerleyen teknolojisi… Hepsi mükemmeldi. Ta ki o geceye kadar.

Boğaz Köprüsü’nde ilerlerken, araç aniden hızlandı. Tayfun frene bastı, ama pedallar taş gibi sertleşti. Direksiyon kitlenmişti. Önündeki aracın arka tamponu hızla yaklaşırken, dijital ekranda kısa bir cümle belirdi: “Safari başlıyor.”
Çarpışma kaçınılmazdı. Metalin çığlığı, patlayan hava yastıkları, cam kırıklarının vücuduna saplanan soğukluğu… Sonrası karanlık. Uyandığında hastanedeydi. Kaburgası kırık, alnında derin bir kesik… ama asıl yara, zihnindeydi.

Aracı teknik servise çekildi. Rapor kısaydı: “Kullanıcı hatası. Yazılım arızası yok.” Oysa Tayfun, kazanın kendi iradesi dışında gerçekleştiğine emindi. Bir haftalık izninde, internetin karanlık köşelerine daldı. “Araç kilitlendi” cümlesi, dünyanın farklı yerlerinden kazazedelerin yazılarında tekrarlanıyordu: İngiltere, Amerika, Japonya… Herkes aynı şeyi söylüyordu. Hepsinin kazasında resmi raporlar, suçu sürücülere yüklemişti.

Gizli forumlardan tanıştığı kişilerle temasa geçti. Çoğu konuşmaktan korkuyordu; firmalar tazminat ödeyip gizlilik anlaşmaları imzalatmıştı. Yalnızca biri, Londra’dan eski bir mühendis, Marcus Reed, Tayfun’a şifreli bir dosya gönderdi. İçinde bir yazılım paketi kodları ve dahili bir sunum vardı. Sunumun başlığı, tüylerini diken diken etti: “Safari Pack – Human Hunting Experience.”
Bu paket, seçilen “hedef”in aracını uzaktan kilitleyerek ölümcül kazalar yaratan, zenginlere satılan bir av eğlencesiydi. Üstelik kazalar, satın alanların VR gözlükleriyle canlı olarak izleyebildiği bir “insan avı” seansına dönüşüyordu.

Marcus’la Londra’da buluşmak üzere yola çıktı. Ancak havaalanında patlayan bir bomba, Marcus’un hayatına son verdi. Tayfun, elinde sadece yarım kalan veri dosyasıyla kaldı. O an anladı ki artık kendisi de listenin içindeydi. Safari Pack’in bir sonraki hedefi oydu.
ABD’deki eski FBI ajanı Sarah Blake’le temasa geçti. Sarah, yıllar önce bu sistemin peşine düşmüş, ama delil yetersizliğinden dosyası kapatılmıştı. İkili, hem hayatta kalmak hem de bu ağı çökertmek için iş birliği yaptı.

Berlin’de bir yazılım korsanından Safari Pack’in kaynak kodunun kalanını ele geçirdiler. Kodda “müşteri listesi” bölümü vardı: milyarder iş adamları, savaş baronları, bazı politikacılar… Daha da kötüsü, sistemin Türkiye’de de “beta test” için VIP araçlara yüklendiği ortaya çıktı.
Artık mesele yalnızca uluslararası bir operasyon değil, Tayfun’un kendi ülkesindeki karanlık bağlantıları ortaya çıkarma meselesiydi.

Son iz, New York’taki bir veri merkezine götürdü. Orada, Safari Pack’in yaratıcısı Richard Cane ile yüz yüze geldiler. Cane’in gözlerinde pişmanlık değil, ticari gurur vardı. “İstediğin kadar para. Sadece görmemiş ol,” dedi.
Tayfun’un cevabı, tabancasının horoz sesi oldu.

Operasyon sonrası dünya basını çalkalandı. Safari Pack’in varlığı kanıtlandı, fakat birçok isim, gizli anlaşmalarla dosyalardan silindi. Tayfun İstanbul’a döndü, aracını sattı, bir daha asla otonom mod kullanmadı.
Ve her gece, uykusundan ter içinde uyanmasına sebep olan o kelime hâlâ zihninde yankılanıyordu:
“Safari başlıyor.”