Bir gün beni sevmeyi bırakırsan,
ya da artık sana iyi gelmediğimi düşünüp gitmek istersem...
Bana engel olmanı istiyorum.

— Seni hiç yanımdan ayırmam.
Hep kalbimin bir parçası gibi yanımda taşırım.
Ailen, annen, baban… her şeyin olmak istiyorum...

Belki de artık sana iyi gelmediğimi düşündüm, ve sen buna engel olamadığın için senden uzaklaştım. ya da beni asla annem babam kadar sevemeyeceğine kendimi inandırdım, ve bunu sana söyleyemediğim için, evimden kaçtım...

bu, evimden ilk kaçışım değildi, amâ son kaçışımdı. artık dönebileceğim bir evim bile yok… çünkü ben kapıyı çarpıp kaçarken, evimin bütün duvarlarını yıktım.

siyah beyaz renklerle yaşamayı seçtiğim bir zamanda, kalbimi renklerinle boyadın, öz evimin kapısı gibi açtın kollarını bana, buz tutmuş ellerimi ellerinde ısıttın. teşekkür ederim, kucağın sıcak bir ev gibiydi hep...

beni hatalarımla yargılamak yerine, hatalarımdan ders çıkarmamı öğrettin, bir ebeveynin çocuğunu sabırla büyüttüğü gibi sabrettin bana, bir babanın kızına güvendiği gibi güvendin… üzgünüm, bana sevgilim dediğin hâlde sana iyi bir sevgili olamadım. kırık kalbinden bana saray kurduğun hâlde, ben onu harabe bırakıp kaçtım…

üzgünüm… seni iyileştiremedim. bunu fark etmem zaman aldı, ve seni bırakıyorum. üzgünüm… artık yalnız yaşamayı öğrenecek kadar büyüdüm… ve üstelik, evimin yolunu bile hatırlamıyorum.

hakklıydın, insan bazı şeyleri iyileştirebileceğini düşünür ama, bazen dokunduğu her şeyi iyileştiremez. keşke bir şeyleri iyileştireceğimize inandığımız kadar, onları iyileştiremeyeceğimizi de fark edip zamanında bırakabilsek..

keşke içimizde bir şeyler bittiğinde - bize ev olan kalpleri, kırmadan, dağıtmadan, usulca terk edebilsek.

Moon K.