Bazen bir şarkının en acı mısrasında buluyorsun kendini… Bazen de hiç tanımadığın birinin gözlerinde. Hayat işte… Kimi zaman bir vedanın ağırlığını sırtına yükler, kimi zaman bir merhabanın sıcaklığında avuçlarını ısıtır. Ama her halükârda, seni sen yapan her şeyin bir bedeli vardır bu hayatta. Mutluluğun da, acının da, suskunluğun da…

Herkes yaşamayı öğrendi, ama yaşarken parçalanmayı kimse öğretmedi. Düşe kalka büyüdük, ama düşerken neyi kaybettik, kalkarken neyden vazgeçtik, kimse bilmedi. Kimse sormadı da… Çünkü herkes kendi enkazını toplamaya meşguldü.

Hayat ne sadece gülüşlerden ibaret, ne de gözyaşlarının gölgesinde kaybolacak kadar zayıf. Öyle anlar olur ki; en çok güldüğün anda içinden “Keşke biri sesimi duysa” diye haykırırsın. Ama o haykırış hep sessiz kalır. Çünkü bu dünyada en çok içindekileri saklayanlar, en güçlü zannedilir.

Ve aslında güçlü görünen o yorgunlardan biri olunur farkında bile olmadan. Kendi sessizliğinde kaybolmayı öğrenmiş, herkese “iyiyim” deyip kendi içine gömülmüş insanlardan… “Hayat nasıl gidiyor?” diye sorduklarında gülümseyip “Aynı be…” denilir. Ama kimse bilmez o ‘aynı’ dediğin şeyin içinde ne fırtınalar koptuğunu.

Hayat öyle bir sınar ki; sevdiğin gider, güvendiğin sırtını döner, hayal ettiğin ellerinde dağılır. Ama yine de yürürsün. Çünkü vazgeçmeyi kendine yakıştıramazsın. Çünkü vazgeçersen, o yaralarını kimse görmez. O yüzden yürürsün… Yaralarınla, yorgunluğunla ama dimdik.

Hayatın en acı tarafı; birine her şeyinle inanırsın, ama sonunda hep “Ben kendimle kaldım” dersin. İnsan, en çok sevdiğinden çürür çünkü… Ama işte, o çürümenin içinden de yeniden yeşermeyi öğrenir.

Ve bazen unutuluyor bu… Her yara insanı daha da güzelleştirir. Her acı daha anlamlı kılar. Bunu bazen herkes unutur ama hatırlamak gerekir. Çünkü dünyanın tüm karanlığına inat, içindeki ışığı yakabilen insanlar vardır. Belki çok yoruldular, belki içlerini kimseler göremedi… Ama sessizlikte kendilerini büyütmeyi başardılar.

Hayat zor. Ama kimse kolay pes etmiyor. Belki çok kırıldılar, belki sustular… Ama en karanlık gecenin sabahında yine kendi seslerini duydular. Çünkü hayat, hep bir şeyleri kaybettirip duracak. Ama insan, kendini bulduğu sürece asla kaybetmeyecek.