AŞKI ANLATIRKEN CÜMLELER SUSTU

Aşkı anlatırken cümleler sustu, çünkü her harf, kalbime düğümlenmişti.
Bir nefes almaya çalışırken bile adını içimde sakladım, seninle ilgili olan hiçbir şeyi
dillendirmek kolay değildi.
Öylesine derindi, öylesine bendeydi…
Kalbim konuştu önce, sonra bakışlarım çevrildi sana doğru,
Bir çift gözde dünyamı kaybettim, bir çift tebessümde ömrümü buldum yeniden,
ama anlatamadım;
Çünkü aşk, kelimelere sığamayacak kadar
suskun bir çığlıktı içimde.
Dilim döndüğünce değil, yüreğim yettiğince sevdim seni.
Öyle anlatılması zor, ama yaşandığında her şeyi susturan bir aşkla.
Ne zaman seni düşünsem harfler usulca geri çekildi, çünkü ne kadar yazsam da senin varlığını tarif edemiyordu kalemim.
Bazen bir şarkının ortasında aradım seni, bazen bir şiirin en kıyısında, ama aşk seninle göz göze geldiğimde başlıyordu.
0rada tüm cümleler birer birer diz çökmeye başlıyordu.
Aşkı anlatırken cümleler sustu, çünkü seninle olan her an bir tanımın ötesindeydi. Bir masalın gerçekliğine benzeyen, sırf biz yaşadığımız için dünyaya sığmayan bir hikâyeydi.
Anlatmak istedim, nasıl nefes gibi olduğunu, yokluğunun bile içimi yaktığını,
Sustum, ne söylesem eksik kalacaktı.
Aşkı anlatmak değil, yaşamak gerekiyordu.
Sözler değil, bakışlar yetiyordu,
En çok sessizlikte sevdim seni, çünkü sessizlik, en çok kalpten kalbe geçerdi.