bir kadın var…
zihni kelimelerime hücum eden.
bir kadın savrulan saçlarına ritmik bir dönüş giydirmiş.
ayakları çıplak, üstünde etekleri beyaz bir elbise.
kızıla çalan silueti kararmış gökyüzünün altında
sözde özgür!
dönüyor fısıldayan kelimelerle.

zihni çıfıt çarşısı, zihni karanlık dehliz.
kadın dönüyor fısıldaşan kelimelerle.
kâh şimşek çakıyor, kâh bir yağmur iniyor yeryüzüne
dönüyor kadın
hayretler içinde…

….

Artık her sabaha geç kalan kalbim dolduramazken yine satırları, intihar düdükleri çalıyor trenler. O da biliyor nasıl sancılı bir şey bu. Ağlarken kendini dinlemek gibi. Kopuk bir tambur telinde yarım kalan şarkının sancısı gibi ya da. Suskun, sessiz… Ve anlaşılmaz; tüm ağlamaklı konuşmaları hatırlatırcasına.

…

Şiir bir kalbin kırılma sesidir diyordu bir şair; her biten sigarada ansızın çıkıp gelen, lapa lapa yağıp okundukça eriyen…
İnsan seçemediği gibi göreceği kabusları, seçemiyor da erimeyip kalacak satırları. Bakma burada yan yana gelen harflere; yazılınca da eriyip gidiyor hepsi. Ve dünya aslında tek söyleme yeriyken sevdiğini; senin şairliğine yetişemiyor bendeki sancı. Kısa kalıyor tüm kıvranışlar, satırları dolduramayan sözlerim gibi.

…

Yoruldum. Dağlardan binlerce yıldır akan çağlayanların yorgunluğu var üzerimde. Aşınmış kayaların yorgunluğu. Ölüm habercisi selaların yorgunluğu. Kökleri elde kalan bir aşkın, tekinsizken yürünmüş bir sokağın yorgunluğu var!
Duyar gibiyim vardı bir kılavuz o görünen köye diyen sesleri…
Ama suya girerken nasıl tedbir alabilirdi bir çiçek; bir kazak nasıl atabilirdi bir kokuyu, en başından yakalanmışken çıplaklığına…
Anlamadık; yorulmak bir kaderdi, yormak bir tercih.

…

Haliç’ i gören bir tepede, bir uçurumun kenarında belki, hayal ediyorum gölgemi. Serin bir ikindi vakti tüm yaralarım çiçeklenmiş…. Sen avuçlarında cevaplarla uğurluyorsun beni artık duymadığım...
Uyuyorum, ellerim yara izlerinde; Tükeniyor karmaşası hayallerin.


Hiç söylemedin bunu bize neden yaptın?


21.03.2025 / İSTANBUL

Not: Yazının başlığı bir Seyid Ensar şiirinden alıntıdır.