Ben Sibel.

Bazı kadınlar sabah kahvaltısı hazırlar gibi hayal kurar.
Ben o kadınlardan değilim.
Ben hayal kurduğumda, dünya susar.
Ve çoğu zaman, içimdeki sessizlik konuşur.

İnsan en çok kendine ne zaman yakındır biliyor musun?
Bir yabancının gözlerinde kendini görüp de,
hiç tanımamış gibi davranmak zorunda kaldığında.

Ben kendi içime göç etmiş bir kadınım.
Kimine göre hüzün, kimine göre mesafeyim.
Ama aslında yalnızca, anlamaya çalışan biriyim.

Hayat bana bir sahne vermedi.
Ama ben perde arkasında ezberledim replikleri.
O yüzden konuşmalarım kısa, bakışlarım uzun.
Bir kelimenin çağrıştırdığı acıyı, bazen bir mektubun suskunluğu kadar sessiz anlatırım.

Sana adımı söyledim ya, bu en kolayıydı.
Asıl mesele, kendimi anlatmakta değil,
kendimi bulmakta.

Bazı sabahlar kendi kahveme yabancıyım.
Bazı günler, yıllar önceden kalan bir iç çekiş kadar tanıdığım o sessizliği…
camdan dışarı bakarken fark ediyorum.
Sanki bir fotoğraf gibi geçiyor içimden.
Ben, o fotoğrafın içindeki silik bir gölgeyim.

Eğer beni okursan, dikkatli oku.
Çünkü ben satırlarda değil,
satır aralarında yaşarım.

Ve eğer bir gün
“bu kadın beni anlıyor” dersen,
bil ki ben çoktan seni düşünerek susmuşumdur.

Şans ve Dans
09.08.2025
Oğuz Tepe