‘’Seni sevdim uzağı öğrendim’’ demiş insanlar tanıdım. Özlem, yanarak ve yakarak uçsuz bucaksız bir çoklukla zamandan ve mekandan münezzeh bir hasrete nasıl dönüşür bilmiş insanlar…
Acıdan sebep delirmekten değil, varken o acı delirememekten korkan insanlar gördüm. Bir ağır geçmiş zaman işçisi insanlar…
Çok değil, hepsi bir aynalık mesafede. Hepsi içimde.

Kimsesiz bir cenazenin sessizliği misali bir sessizliği var şimdilerde hayatın.
Oysa baksan herkes var; herkes konuşuyor ense kökümden kulak tözüme.
Varlık içinde yokluk derdi babam buna: herkes var, sen varsın; varlık içinde bir yoklukla!
Aslın yok ama rüzgar sesini giyinmiş esiyor; yağmur dersen suretini yüklenmiş yağıyor tepemden aşağıya damla damla. Topraktaki koku yine tütün kokusu her köşe başında… Yani varsın evet var; kanatan, mesafeli bir yoklukla!

Bense eksiğim bankların en yalnızına gölgesini bırakmış insanlar gibi.
Ama varsın işte, bir bardak çaya ayrılmış dudak payı kadar…

İnsan bu, taşıyor yine de cebinde umudu.Hele ki baharsa mevsimlerden ve gelmişse yine Nisan; renklere sığınmak istiyor o umutla.
Ama heyhat ne mavi var ne yeşil!
Sis çökmüş denizin üstüne. Gökyüzüyse, kırgın harflerimi hatırlatır gibi,adımın renginde. Yani şehirler kent olurken çoğalan boşluğumuz misali, soğuk bugün her yer; soğuk ve Gri…

Yine de inandık ki Allah var; O varsa her şey olur. Açar güneş çekilir bulutlar; fışkırır topraktan gömdüğümüz tüm hayatlar…

Aşk ki kalbimin tavafıyken gözlerine; Sen yine amin de sevdiğim…


27 / 04 / 2023
İSTANBUL