Neşter gördü senli günlerim...

Korkutan bir telaş bırakarak ardlarında ve sonradan eklenmişcesine takvimlere; aniden gelip, çekip gittiler aniden bunca yıldan ve birikmişlikten sonra.

Ve artık oluk oluk bir sefalet, evimin güneş giren odalarından içime dolan.

Telaş diyordum: kurşuni kopkoyu bir sefillik yani. Çepe çevre kelimelerimde. Ondan demlenemeyişi cümlelerimin. De’ ler ki’ ler karışmış, virgüller unutulmuş... Farkındayım yerini de yadırgatıyor bazı sözcükler.

Hepsi telaştan..Kurşuni sefil bir telaştan.

Sen sessiz kal! Yazmıyor çırpınıyorum ben aslında.


Gördüm. Tedavülden kalkıyor sende adım. İçine inşa ettiğin mezarlığın en kıdemli hayaletiyim belkide. Sözlerinden bir toprak serip üzerime temizlerken kendini; sönmesin diye ateş, susturdum ben de gözlerimi. Soğuk bir kül rengi kalıyor bizden geriye. Aşk artık kurşuni.

Şimdi, bir sabah ayır bana içtiğin tütünün içinden. Bir sabah... Ama güneşi doğurmadan üzerine.

Usulca doğrul yataktan. Usulca ört üstümü.Aklına düşünce gelip yan odadan, başucumda yüzümü seyrettiğin gecelerdeki gibi...

Adımı hatırla son kez. Adım artık kurşuni.

Bir lokma ayır bana ekmek arası kimsesizliğinden. Bir lokma ama basmadan kırıntılarıma. Perdeleri hep kapalı bir evde günden geceye karışan zamanlardaymış gibi usulca seslen, hep seslendiğin sıfatımla...

Sesimi hatırla son kez. Sesim artık kurşuni...


Bir yudum al çayının deminden. Sıkı tut bardağı ama sımsıkı... Nefesimin kesilişini duyar gibi.

Bir adım at sokağa. Bir yokuş in mesela. Bir merdiven çık atlaya atlaya. Tam karışacakken hayata sirenleri dinle apansız. Çek kelimelerini teker teker. Sen de bilirsin, ölüler sessizliği sever.

Yanlış anla bütün dillerde adımı. Adımı yanlış hatırla.

Bir var bir yokken ben; artık hep yokum. Terkedilmiş masalların serencamı adım...


Adım artık kurşuni.




2021 EKİM 12 / İSTANBUL