Cümlesi yok sahici acıların. Susuşu var sadece; bakışı,duruşu bir de ölüşü...

Saymazsak benim de sensizliği sözcükler dolusu anlatamayışımı; "sanırım her şey yolunda!"
Ağaçlar mevsimine uygun döküyor yapraklarını ve kuşlar da hazan ayrılıktır dercesine göç yolundalar yine.
Güneş nazlanmıyor her sabah doğmaya ve gece de bekletmiyor bizi örtüsünü sermek için.
Ezanlar, aldırmadan günlerin uzayıp kısalmasına, şaşmazken saatini; insan da aynı insan, duada ve ihanette.

Karanlık hep vefalı; yıldızlarsa arsız...

Mezarlıklarda huzur sokaklarda kaos var; adım adım büyüyen...

Yine de yağmur alıyor her vakit şehrin tozunu ve toprak ıslanıyor beton artığı kentlerde bile.
Zaman akarken damla damla bir sağanakla üstümüze; Ölüm hala baki yaşamak hala güzel!!!

Evet her şey yolunda!!!

İnce bir ağıt dökülüyor ağaç dallarından ve serçeler tavaf ediyor yine gökyüzünü. Kargalar tetikte. Martılar yorgun yosunlaşan denizden. Ve ben de özlemekten perişan; saçmalama hakkımı kullanıyorum yine kelime kelime.

Hala saçlarım ıslak çıkıyorum sokağa ve görebilirim belki diye gözlerini hala demli içemiyorum çayları.

Düşünmemek içinse sensizliği, ritmik sayarken yokluğundan geriye; kaç basamakla inilir sokağa ve her sabah kaç adımda tükenir yol biliyorum.

Çünkü her şey yolunda!!!

Pencerelerden sarkan uğultular arasında, ellerimde eylülden kalma yaralarımla, karaladığım satırların rengini seçiyorum harf harf. Kaldırımlarda sancı çekerken kediler; herkes torba torba kuru mama taşıyor. Lakin kimse bilmiyor kediler aslında ne yer.

Ve sen de bilmiyorsun bir ceza kaç acıyı peşinden sürükler.

Trenler kaçıyor. Kapılar mühürleniyor. Bir açık yara kalıyor ardımızda kentten kente sürülen.

Bir terennüm dilinde; tekrarı uslanmazlığımdan sebep... Haklıyım diyorsun. Haklıyım haksızsın haksız...
Her şey yolunda: Terbiye ediliyorum ellerinden...

Bitkin hikayeler büyütüyor ayrılıklar.

İnsanın taşınmazı olurken hüzün; rüzgara kapılıyor isminin tüm halleri. E den de ye yalınlaşıyor hayallerim. Biraz ekmek biraz su. Bir de gözlerinden yadigar kimsesizliğim...

Hepsi bu kadar.


Sözlerim kapanırken, dilimde o iki satır:

"Ömrüm nasıl bir yokuşu tırmanıyorsa artık
Beni görünce bisikletten iniyor tüm çocuklar"
(Yağız Gönüler / Düşen Omuz şiiri)



Sonbahar 2021 / İSTANBUL