An geliyor etraftaki bütün sesler sussun istiyorum. Bütün ışıklar sönsün.

Sanıyorum ki kör ve sağır olursa dünyam sen geleceksin. Sen geleceksin ve bitecek bu canhıraş hasret.

Hissizleşiyorum bazen de biliyor musun? Ne böyle göğüs kafesimin arasında sıkışır gibi oluyor organlarım ne de bir ağlamak hissi tepeden tırnağa...
Sen diye bir şey yokmuş gibi...Evlere odalara sokaklara sığamadığım hiç olmamış gibi. Koca bir boşluk. Acı yok hüzün yok. İnsanın hafızasını kaybetmesi gibi bir şey yani.

Kendine gelmekse en beter anı bu zamanın. Ne varsa sana dair, bir anda hepsinin hücumu tüm zerrelerime.
Alışmanın acıyı hafifleten lüksüne sahip olamadan, kaynar bir suyun bedenine birden bire dökülmesi gibi yakıcı, dayanılmaz.

Hani cehennemdeki azabın bir tasviri yapılır ya: derler ya hani yanacaksınız ve tekrar tekrar yenilenecek derileriniz... İşte seni özleyerek yaşamak da böyle bir şey. Seni özlerken hayatın içinde kalmak böyle... Prometheus’un her gece kemirilmesi gibi ciğerlerinin, seni özlerken başlaması da her yeni günün böyle...

Oysa daha dün sahici acıların cümlesi olmaz demişken ben şimdi sıkmaktan sızlayan dişlerimin arasından dökülen sözlerle, yalanlıyorum kendimi.

Hepsi o rüyadan sebep...

O rüya ki yaşadığımız her şey kadar gerçek. Bir yakaza hali yani.

Nefesinin sesi, kokunun sinişi... Ellerimin yüzünün acıyan yanlarına değmesi.

O rüya ki, canımın ardı deyip sarılmak sesindeki hüzne ve silinmesi katrana bulanmış zamanın sensizken mil çekilmiş gibi bakan gözlerimden.

Saniyelere sığması koca bir umudun.

Sonra iki büklüm kıvranmak açılan gözlerimle yatağın solundaki boşluğu görüp.

Ve çökmesi gerçekliğin üzerime karabasan olup bir çığlıkla...

Hepsi o rüyadan sebep.

Dün gece, uyanıp rüyamdan ve her karesine geri dönmeye çalışıp o rüyanın; gördükçe dönemediğimi kurdum; yoktur dediğim acının cümlesini.

Tek kelime 5 harf etti hepsi.



5 Kasım 2021 / İSTANBUL