Aylarca bedenine ağır ağır çöken yorgunlukla yaşadı Firuze.
Bir zamanlar projeler çizen elleri şimdi ancak dua etmek için kalkabiliyordu.
İçinde, iyileşeceğine dair cılız bir inanç vardı ama her sabah uyanmak, küçük bir savaş gibiydi.

Kocasını trafik kazasında kaybetmişti, ardından hayatın içinden sesler azalmıştı.
Küçük kızı Ayşe, onun bu hayatta kalan tek sebebiydi.
Ama artık onunla oyun oynamak, saçını okşamak, hatta gözünün içine bakmak bile yorgun düşürüyordu.

Ve o gün…
Yardımcısı Neriman, yıllar sonra ilk defa evden çıkmak zorunda kaldı.
Firuze, tüm gün boyunca kızına dondurma isteyen bir çocuk gözüyle değil, “hayata tutunmak için sebep olan bir mucize” gözüyle baktı.

Ayşe’nin o damla gözyaşı, Firuze’nin içinde ölmeye yüz tutmuş gücün üzerine düştü.

“Allah’ım… Ne olur bir kez daha…”
Ve o dua, onu evden çıkardı.

Ve küçük kızı anne şu yaşlı babaanneye para verelim dedi. Firuze olur kızım dedi ve yaşlı kadının yanına doğru ilerlediler
Ve cüzdanından çıkardığı parayı uzatırken yaşlı kadın elini tuttu.
Elini tuttuğunda Firuze’nin gözlerine baktı:

“Sen çok hastasın. Ama üzülme… İyileşeceksin.”

Bu dünyadan mıydı o kadın?
Bilmiyordu.
Ama eline tutuşturduğu dal parçası, görünüşte alelade bir şeydi.
Ayşe, “al anne” deyince aldı.
Dondurmayı alıp döndüklerinde kadın yoktu.
Sanki hiç olmamış gibiydi. Ama Firuze’nin kalbinde yankısı vardı.

O gece, rüyasında aynı kadını gördü:

“Kaynat. İç. Şifanla beraber ruhun da dirilsin.”

Ve sabah cezvede suyu kaynattı.
Her yudumda sanki yavaş yavaş hayata geri dönüyordu.
İlk defa, aynadaki silik kadında bir renk gördü.


Günler geçti.
Ağrılar azaldı.
Yüzüne yeniden pembelik geldi.
Gözlerinde artık sadece acı değil, bekleyen bir sabır vardı.
Ayşe’nin küçük adımlarına artık cevap verebiliyordu.
Ve o büyük gün geldi.
Hastane sonuçları…
Doktorun ağzı açık:

“Firuze Hanım… Bu bir mucize.”

Ve Firuze, gözleri dolu dolu cevap verdi:

“Hayır… Bu sadece umuttu. Ama öyle bir umut ki…
Toprağın altından bile filiz verecek kadar dirençliydi.”


“Bazen şifa bir eczanede değil, bir kalbin sabrında saklıdır.
Ve umut, en karanlık gecelerde bile sahibini terk etmez.
Çünkü Allah, en çok umudun bittiği yerden başlatır mucizeleri.”