Tebrikler, insana ve insanlıga dair haddi aşmanın son noktası . İnsanlığın acımasız yüzü yüz karasını gündemimize taşıdığın için teşekkür ederim. Paylaşımınız Gazze, Doğu Türkistan bir çok yerdeki zulmün fotoğrafını yaşananları hatırlatıyor. Kaleminiz daim olsun. Bir kaç satırla eşlik etmek istedim saygılarımla



Hıçkırıkların ötesinde
Bir kör kuyu
Zindan adeta
Suskun çocuk
İnsanlığın sessiz ölümü

Masum,saf, tertemiz çocuklar
İnsanlığın vicdan aynası

Ümitlerin yokoluşu
Korkmaktan uzak
Bilmediği , bilemediği
Kavrayamadığı
Bir yıkıma teslim
Enkaza dönüşmüş gönlü
Enkaza dönüşmüş şehirde
Hafızadan yoksun bir halde
Açlık sususluk ve suskunluk
Bu Gazzeli çocuk
Bu Doğu Türkistanlı çocuk
Bu miyanmarlı çocuk
Bu zamanın zamanda da yokoluşu
Bu kıyametin kopuşu

VUSLAT Süleyman Kır

bazen zaman akmaktan usanır. saatler geçmeyi bırakır,
kimse anlamaz ilk başta. herkes bir koşuşturmanın içinde, kimse fark etmez aslında hiçbir yere varmadığını.
oysa k, şehir çoktan içine kapanmıştır. sokaklar, yalnızca ayak seslerine mezar olacak kadar sessiz, duvarlar o eski kahkahaların aksini bile geri çevirecek kadar soğuktur.

bir ezan eksik mesela, bir çocuk sesi, bir pencere önünde bekleyen bakış.
en çok da umut.
artık kimse pencereye kenarından umutla bakmayı istemiyordur.
kimse belki demiyordur. belki kelimesi bile yorulmuştur çünkü. ihtimaller bile kendine sığınacak bir yer arıyordur bu harabe ruhlarda.

insan, en çok da kendini kaybettiğinde susar. bir şehrin kalbi kırıldığında, sokaklar da dilsizleşir. bir çiçek açmazsa bahar da yorgun düşer. her şey eksik yaşanır o zaman.
sevgiler eksik, cümleler eksik, hatta vedalar bile yarım.
işte o yarımlık en büyük çöküşü olur insanın.

zamanla kelimeler de anlamını yitirir.
iyiyim kelimesi mesela bir kalenin yıkılmış kapısı gibi savunmasızdır artık.
geçecek tesellisi bir yalanın ötesine geçemez.
geçmeyen şeyler de vardır hayatta. bazen bir his ömür boyu kırık bir ayna gibi gibi oturur içimize. baktıkça kanatır, ama yine de bakarız.
acı da bazen tek sığınağımız olur çünkü.

sonra geceler gelir.
bitmeyecek kadar uzun, susturamayacak kadar gürültülü geceler.
iç sesinle baş başa kaldığın o anlar. kendine bile anlatamadığın hislerin ağırlığında ezildiğin, hiçbir duası kabul olmamış bir hayatın kıyısında beklediğin anlar.

ve şehir.
artık bir adres değildir.
kanayan bir hatıradır. içinde dolaştığın değil, içinde kaybolduğun bir boşluktur. taşlar eskisi gibi sağlam değildir, yollar nereye çıktığını bilmiyordur. her köşe başı bir hatıra mezarlığı, her pencere birer iç çekiş. çünkü kimse kalmamış gibi, ama herkes hâlâ oradaymış gibi.

bir yokluğun izini sürmek, kaybedilmiş bir zamanın yasını tutmak..
ne tam bir ağıt, ne de umutla yazılmış bir mektup.


unutan biziz, ama unutmayan bir şey var içeride.
yarım kalmış her şeyin hâlâ tamamlanmayı bekleyen parçası.


sevgiyle
🌾

İnsanın iç dünyasına tuttuğun bu ayna tüm kırıklarımızı, tüm yansımalarımızı, tüm korkularımızı, tüm yorgunluklarımızı, tükenmişliklerimizi anlatımının güzelliği ile yansıtmış kalemin, yıkılan hayallerin üzerine sarıldı yazın.

Her yıl bir sonraki yılı aratır oldu, alışıp güçleneceğime daha da zayıflıyorum, zayıf olan yeri tamir etmeli tesbihim ama bir insan eli ile değil sanırım,

Yüreğine sağlık güzel yüreklim, insanın içinde ki o koca şehir ışık kaynağını iyi seçmeli sanırım, bu gün beni anlatan bu güzel yazıyı günümün yazısı seçiyorum, ışıldar umarım hak ediyor çünkü fazlası ile