Ulumak, doğanın en eski çağrılarından biridir, uzun ve o keskin soğuk havada yankılanan ses, yalnızlıkta direnen bir varlığın özgürlüğe olan inadıdır. Kurt, ormanın derinliklerinde, geceyi yırtan ulumasıyla kendini duyurur. O sesi duyan bilir ki orada bir yaşam vardır, korkusuzluk ve cesaretle şekillenmiş, doğal bir düzenin habercisidir.
İt ise tam tersine yalayarak yaşar, sahiplenilen, kontrol edilen, tutsak edilmiş bir hayatın sessizliği içinde yaşamayı itin kabullenmesi tam bir teslimiyettir ki kendini var eden değil, başkalarının varlığına bağımlı kalan, özgür değil bilakis esaret içinde kıvranan dır. O ulumayan, gücünü bağımsızlıktan değil, başka varlıkların onayından alan sessiz bir itaatkardır.
İnsanın dünyasında da durum pek farklı değildir, uluyan kurtlar, fikirleriyle, sözleriyle ve duruşlarıyla özgürlük çağrısı yaparlar onlar, topluma karşı dik durur, gerçekleri haykırır, cesurca yürür yollarında. yalayan itler ise, güçlünün karşısında diz çöker, yumuşak yüzler gösterir, sessiz ve pasif bir uyumun içinde kaybolur. Onların sesi, bir çağrının değil, bir kayıtsızlığın, korkaklığın yankısıdır.
Ulumak bir uyarıdır aynı zamanda bir meydan okumadır, sessizliğin kırılmasıdır. Yalayıp durmak ise, kabullenişin, korkunun ve teslimiyetin göstergesidir. Ancak unutulmamalıdır ki, kurtlar her zaman yalnızdır, zorludur yaşamları, yalayanlar haddinden fazise çoktur, ama kendi ayakları üzerinde duramazlar.
Kurtlar çoğunlukla toplum tarafından dışlanır, yanlış anlaşılır, hatta avlanır. itler ise korunur, sevilir; çünkü itaatkar oldukları için rahattırlar. Peki, hangisi daha gerçek ve kalıcıdır?
Sessiz sedasız bir boyun eğişle birlikte bir teslimiyet mi, yoksa cesur bir direniş mi?
Uluyan kurt her zaman özgürlüğün sesi olmaya devam ederken, yalayan it, boynuna takılan tasma ile esaretin sessizliğine boyun eğmeye devam eder. Ne yazık ki bu ayrım sadece doğada değil, insan ruhunun en derinlerinde de yankılanır. Ve her insan ya o içindeki o kurdu uyandırmakla ya da it olmaya devam etmekle sınanır.

Mehmet Demir
23625