Bilim ve tecrübe...Bir fili bir ülkeden başka bir ülkeye — örneğin Hindistan’dan Amerika Birleşik Devletleri’ne — uçakla taşımak gerektiğinde, kafesine… civcivler yerleştirilir.
Evet, doğru okudun… minicik civcivler!

Neden mi?
Çünkü devasa boyutuna rağmen fil, onlara zarar vermekten korkar.
Uçuş boyunca, yanlışlıkla birine bile basmamak için tamamen hareketsiz kalır.
İşte bu sayede uçağın dengesi sağlanır.
Bu bile, filin ne kadar asil bir kalbe sahip olduğunun ilk göstergesidir.

Bilim insanları bu davranıştan büyülenmiş olacak ki, araştırmalarını filin beynine kadar götürdüler.
Ve orada son derece nadir sinir hücreleri keşfettiler: fuziform hücreler.
Aynı hücreler insanda da bulunur; bunlar öz farkındalık, empati ve sosyal algıdan sorumludur.
Yani başka bir deyişle…
Fil yalnızca bedenen değil, duygusal olarak da büyüktür.
Hisseder, anlar ve sessiz bir bilgelikle hareket eder.
Doğaya tutkuyla bağlı olan dâhi Leonardo da Vinci, onun hakkında şöyle yazmıştı:

“Fil, doğruluğu, aklı ve ölçülülüğü simgeler.”

Ve şöyle eklemişti:

Nehre iner ve orada bir tür saygıyla yıkanır, sanki tüm kötülüklerden arınıyormuş gibi.

Eğer yolunu kaybetmiş bir insanla karşılaşırsa, onu nazikçe doğru yola geri götürür.

Asla yalnız yürümez: Her zaman bir grubun içindedir, her zaman bir lider önde gider.

Utangaçtır…
Çiftleşmesini sadece gece yapar, sürüden uzakta. Sonra temizlenir ve tekrar sürüye katılır.

Yolda bir sığır sürüsüne rastlarsa, hortumuyla onları incitmeden kenara çeker…
Ama en dokunaklı olanı…

Fil ölümünün yaklaştığını hissettiğinde, sürüsünden ayrılır;
Uzak, tenha bir yere gider…
Ve orada, tek başına ölür.

Neden mi?
Genç olanların, onun gidişine tanık olmaması için…
Mahcubiyetle. Merhametle. Onurla.

Üçü de insanda bile artık nadir bulunan erdemler…