İSMAİL KARASU
DUDAK DEĞMEMİŞ ŞİİRLER

“Oysa çoktan yerle bir etmiştim içimdeki saplantı putlarını.Desinler diye revan olmadığım hiçbir yoldan, kim ne der diye de asla dönecek değildim.”

İsmail Karasu’nun “Sözümü Kesme Hayat” adlı eserini okuyunca şiirlerinde;çocukluğa özlem,hasret,kardeşlik,aşk ve hayaller bir düş etrafında şiirlerinde içten içe örülmüştür.Samimi bir üslup ve bunun ekseninde;dünya üzerinde ve toplumsal olaylara kayıtsız kalmayışı şiirlerine yansımıştır.

Bugün sizlerle paylaşacağım şairin bir başka şiir kitabı : “Dudak Değmemiş Şiirler”dir.

Şiir başlıkları oldukça dikkat çekicidir.Şairin içsel dünya görüşü şiir boyunca devam eder.Yalnızlık duygusu,sevgi ve sevda üzerine sözler,çocukluk teması üzerinden seslenişler,İstanbul ruhlu şiirler bir bütünlük içerisinde okuyucuya aktarılmaktadır.

Bu şiir yüklü yolculuğa çıkmak isteyen herkese tavsiye ederim.Keyifle okudum.

“Çocukları ağlayan bir dünyanın zindanı var içimde
Ve derin çizgileri yüzümde yeşertilen yalancı baharın
Gözlerinin derinliğine sığınıyorum
Şehrin tüm karanlığı avuçlarımda
Gözlerin,bir şiirden kopan en güzel mısra”
(s.7)

“Selam eteğine sarıldığım kelimeler
Ve terkedildiğim dünler.”
(s.10)

“Kelimeleri koşturdum aşkın peşinde
Budadım çiçekleri bahar geldiğinde
İçtim denizleri,kanmadım güzelliğine
Selam yollamışsın,aldım üç bacaklı iskemle.”
(s.12)

“Dudak değmemiş şiirlerin şairiyim ben
Henüz göklere tırmanacak merdivenlerim yok.
Bir kadim yalnızlıktır dost edindiğim
Dünyayı ateşe verecek cümlelerim yok.”
(s.14)

“Hayat yaşamaya değecek kadar güzel
Ve ben tekrar ölebilecek kadar diriyim”
(s.32)

“Yeryüzü ve gökyüzündeki suretlerimiz
Güneşle yanan,rüzgârla yıkanan ellerimiz
Biz birlikte ve tek tek hepimiz
Bu hayatın müstakbel ölüleri değil miyiz?”
(s.44)

“Şairim demek düşmüyor dilime
Direniş işçisiyim kendime özgü bir deyişle.”
(s.50)

“Gündüz ya da gece.
Şairane bir hüner mi
Yeni yeni naftalinsiz kelimeler türetmek”
(s.51)

Seher Uslu
Edebiyatameftuun