Dünya bu, renklidir;
Çeker seni.
Çağırır seni.
Cezbeder seni.

Dünya bu, renklidir;
Gözlerini kamaştırır.
Aklını karıştırır.
Fikrini alır.
Nefsine daldırıp, ahiretini unutturur.

Dünya bu, renklidir;
Hırsa kaptırır.
Yolun saptırır.
’Ben’ dedirtip, kibir yaptırır.

Dünya bu, renklidir;
Aldatır seni.
Kandırır seni.
Bir parmağında oynatır seni.

Dünya bu işte;
Önce güzelliğine aldanırsın.
Yalanlarına inanırsın.
Naz yapar.
Cilve yapar.
Girdabına çeker ardından.
Çırpındıkça dibe batarsın.

Uyandığında, kendine geldiğinde, bir bakmışsın ömür geçmiş. Sayılı günler tükenmiş. Hayatının tümü bir yalan uğruna heba olmuş.

Yani, bir zerresi bile sana kalmayacak bir dünya için, ömrünü heba edersin.

Dünyanın boş olduğunu iş işten geçtikten sonra anlayacaksın.

Uyanacaksin ama geç kalmış olacaksın.

Aldandığını, kandırıldığını sonradan bileceksin ama elden bir şey gelmeyecek.

Dilinden eyvahlar, pişmanlıklar tesbih taneleri gibi dökülecek.

Bu fani dünya için onlarca insanın kalbini kırdığın aklına gelecek ve daha da üzüleceksin.

Hz.Ebubekir (r.a) bir gün bir ceviz için kavga eden çocukların arasına girer:

"Durun! Ben ikinize de pay edeyim." der.

Cevizi kirar içi boş çıkar. Sonra çocuklara döner:

"Biliyor musunuz, uğruna dövüştüğünüz dünya bu işte."

İşte boş bir dünya için onlarca kez kavga etmişiz belki.

En önemlisi de dünyaya kendimizi kaptırmış giderken, ahiretimizi unuttuk.
Mal mülk sevdasına düşerken, öbür dünyayı unuttuk. Asıl o büyük hesap gününü unuttuk.

Leyla’ları severken, Mevla’yı unuttuk.

Günahlara düşerken, günahların peşine giderken, günahlardan kurtulmak için tövbe etmeyi unuttuk.

Saraylara, hanlara, hamamlara, süslü köşklere talip olduk ama bu dünyada bir misafir olduğumuzu unuttuk.

Artık uyanmanın zamanı gelmedi mi dostum?

Ayağa kalk!

Kendine gel!

Ve artık, bu dünyanın seni kandırmasına izin verme!

Abdurrahman Tümer