Belki bir gün bu hayatta ` Neden ?` sorularım son bulur. Ama ozaman da benim hayatımın son bulduğu an olur. Yaşamak
Gerçekten zor bir hal almaya başladı. Gülmek istediğinde sessiz kalmaya çabalamak zorunda olmak. En çok ta bir şeylere zorunda olmak.
Beynimin içi o kadar karışık ki . Gerçek anlamda beyin içindeki sinyallerin hızlı bir şekilde birbirlerine carptiklarini hissediyorum. Normal bir insan gibi hissetmek nasıl bir şey onu da bilmiyorum. Hayatın zorluğu bir kenara , ben kendime zor geliyorum.
Kayıp giden yıllar, boşa geçen zaman .. Yarınımın bile hayalini kuramıyorum artık. Ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum.
Aslında her şeyi çok iyi biliyorum. Sadece yaşananlar o kadar ağır geliyor ki insana kendi elinden tutup kaldıramıyor.
Oysa her şey gelip geçicidir bu hayatta. Bir gün bu hayattan gittiğinde ne acın ne üzüntün kalmayacak . Kimse de arkandan bu kişiyi çok üzdüler demiyecek. Yine yalnız olacaksın. Hem bu dünyada hem de toprağın altında..