Sevgili Üstat, gönül adamı, fikir adamı rahmetli Cem Karaca’nın bir şarkı sözü var, “Bindik bi alamete, gideyoz gıyamete… Amanieyn….” Aynen bizler de bu sözlerde olduğu gibi bir alamette sürüklenip gittiğimizi düşünüyorum.
Güne gözlerimizi açtığımız anda olumsuzluk silsilesinin içinde buluyoruz kendimizi. Yazılı, görsel, sosyal medya gibi ulaşım kitle araçlarının tamamı olumsuzluk haberleriyle dolu. Bazen olumsuzluklardan mı besleniyoruz, diye sormadan edemiyorum. Tüm olumsuzluklar artık insanlar tarafından kanıksanmış da kimsenin umurunda değil gibi. Ya da insanlar hayat koşullarından çok mu memnun, her şey yolunda da biz mi farkında değiliz… Sorular, sorular!.. Hiç bitmeyen!.. Tükenmeyen!.. Cevabını bilmediğimiz bunun gibi milyonlarca soru…
Bir gün biri çıkıp sokakta uzaylılar geziyor, şehre yaratıklar inmiş dese buna bile şaşırmayacağımız bir hayatın içindeyiz. Belki bir bilim kurgu filminin ortasında gibi o heyecana sürükleneceğiz… Hastalıklar, salgınlar, cinayetler, doğal afetler ve lanet olasıca savaşlar, -yamyam insanoğlunun kan emmekten bıkmadığı savaşlar- Sonra içinde bulunduğumuz hayat koşulları, zorluklar, sıkıntılar…
İnsanlar bir makinenin parçaları gibi otomatikman çalışıyor, her gün rutin bir hayatın içinde ilerliyor; zaman kavramını tamamıyla yitirerek. Bazen kendimi ortaçağ içindeki kölelik sisteminde hissediyorum. Sosyal hayat kavramı yok olup gitmiş durumda, tek tasamız hayatta kalma mücadelesi. – Gerçi bu kim veya kimler için böyle. Birileri var ki hayatından çok memnun.- Tüm bunları sorgulamak istediğimizde mutlaka herkesin kendince sebebi vardır. Biz bu alametin içinde nasıl yol bulacağız, nasıl nefes alacağız diye sorduğumda ben kendimce bir çözüm bulamıyorum. Çünkü insanlar tüm olup bitenlere gözlerini kapayıp çevresine yalnızca at gözlükleriyle baktığı sürece bu alametin içinde sürüklenmeye devam edecektir diye düşünüyorum.
Dünyayı bir anda değiştiremeyiz belki ama kendi çevremizden başlayarak fark yaratabiliriz. Eğer biz gözümüzü kapamazsak, bir başkası da kapamayacaktır. O zaman, bu alamet dediğimiz yolculuk gerçekten de kıyamete gitmek zorunda kalmaz.
Çete çeteye çatmış,
Çete çete içinde
Battık buruna kadar
Cafer getir peçete
Amanieynnnnn…