SİYAH PANTOLON
Sevgili kitapsever dostım,
Rafet Kapaklıkaya 1966 -1971 yılları arasında Eskişehirili Sivrihisar İlçesi Sığırcık Köyünde yaşamış, Muhtemelen hayatı boyunca hiç köyünden dışarı çıkmamış bir çocuk. Ünlü yazar ve televizyon proğramcısı Alişan Kapaklıkaya’nın da küçük Kardeşi.
“Siyah Pantolon” hikayesi televizyonlarda Alişan Kapaklıkaya’nın anlatımı ile gözyaşları ile anlatılan ve izlenen çok kişinin bildiği hikaye. Bunu Alişan kapaklıkaya “Siyah Pantolon” adlı Nisan 2021 ayında çıkan kitabı ile 20.000 baskı ile çıkan ve onbinlere ulaşan, baskısı ile gene yüzbinlerce insana ulaştırmış.O ona anlatmış O ona. Televizyonlarda da defalarca anlatılınca efsaneye dönüşmüş. “Hiçbir şeyi yarın yapacağım deme” ayetinde olduğu gibi gene atasözümüzde “ Bugünün işini yarına bırakma” pişmanlığı yaşamamak için bizlere ulaşan bir hayırlatma adeta bu “Siyah Pantolon “hikayesi.
Sevgili Kitapsever dostum,
Alişan abisi kitapta Rafet’i anlatırken O’nu sanki evimizde çocuğumuz , yeğenimiz gibi benimsiyor insan. Seviyor ve hazır cevaplılığı ve etkili konuşması ile seviyor okur Rafet’i . Abisi Alişan Kapaklıkaya onunla alakalı anılarını hatırladığı kadar anlattığında “vay canına, yaşasaydı büyük adam olurdu ” diyoruz.
Sevgili Kitapsever dostum,
Alişan Kapaklıkaya’nın 13 kitabını da okudum. Bu okumamla “Siyah Pantolon” ilkinci okuyuşum. İlk çıktığı zamanda alıp okumuştum. 52 sayfalık kitap herkesin anlayabileceği tarzda yazılmış ve okuyan rahatça anlıyor. Çocuklarda büyüklerde severek okuyor. Yediveren yayınlarının titizliği ile hazırlanmış.
Sevgili Kitapsever dostum,
Rafet Hazır cevaplılığı sayesinde hem ailede sevilen, hem de böyle hazır cevaplılığı, olaylara farklı ve tatlı tepkiler göstermesi , ağabeylerine karşı hakkını ararken yaşına göre mantıklı cevaplar vermesi, yardımseverliliği, hayvan sevgisi ve siyah pantolon sevgisi hatta aşkı ile kalbimizde yer ediniyor. Alişan ağabeyinin “Kahraman abinin mavi pantolonunu giysene” demesi karşısında “Bana ne ben mavi pantolon sevmiyorum siyah pantolon seviyorum” demesi bizi hayrete düşürüyor. Çünkü bizde genelde küçükler renkli pantolon ve giyssiler sever.
Sevgili Kitapsever dostum,
Kitabın kapağını kaldırdığımızda “ Gözlerini dört dakikalığına ödünç alabilir miyim ?” cümlesi ile “Eğer izin verirsen önce gözlerine dokunmak, sonra da yüreğine misafir olmak istiyorum” diye başlıyor kitaba yazar.
“Yazar söz veriyorum “ başlıklı takdim yazısında
Bu kitabı okurken
Elinden asla bırakmayacaksın
Çünkü meraktan çatlayacaksın
Heyecandan öleceksin
Bazen çok güleceksin
Bazen de ağlayacaksın
Uykusuz kalacaksın
Çok korkacaksın
Çok sevineceksin
Ve sonunda...

Evet sonunda bizde bu kitabı heyecanla bitirince Rafet için “ sağ olsa da ona siyah pantolonu ben alsaydım, ellerimle giydirseydim ” diyor insan. Eminim bu hikayeyi ve kitabı okuyan ve hikayeyi dinleyen herkes de gözyaşlarını tutamamıştır ve böyle söylemiştir.
Sevgili dostum,
Çünkü kardeşinin ölümünden bu yana 54 sene aradan geçmesine rağmen ağabeyi Alişan Kapaklıkaya ona siyah pantolon giydirememiş olmanın pişmanlığını yaşıyor ki, geçen gün sosyal medya hesabından Rafet Kardeşinin mezarı başında pişmanlığını da anlatan “ seni çok özlüyorum” notunu paylaştı.
Sevgili dostum,
Bu hikaye aslında bize çok şey anlatıyor. Sevdiğin senden yapacağın bir şey istiyorsa, bunu da hemen yapma imkanın varsa, hemen yapmaya çalış. Yarın çok geç olabilir ve o gün yapabileceğin şeyi yapmadığında “keşke yapsaydım” diye bir ömür boyu pişmanlık yaşarsın. Bu kikaye bunu insanın başına vura vura anlatıyor anlayana.
Sevgili Kitapsever dostum,
Biz insanoğlu olarak ölü evinde ağlar, düğün evinde oynarız da gene hayattan ibret almayız. Ertesi gün kimse ölmemiş gibi hayata devam eder, düğünden sonra sanki kimse evlenmemiş gibi karamsarlıklarımıza, dedikodu dolu hayatımıza kaldığımız yerden devam ederiz. “Keşke”lerimiz işte bu yüzden hayatımızı çepeçevre kuşatır. Bir gün gelir kendimizi, öbür gün geçmişimizi, başka gün geleceğimizi yani çocuklarımızı suçlayarak hayata devam ederiz. Suçlayınca sanki elimize ne geçiyorsa? Bunu yani elimize ne geçiyorsa sorusunu da suçlayana söylediğimizde bize verecek cevabı bulamaz.
Sevgili Kitapsever dostum,
Bu kitabı ikinci okuyuşumuzdan sonra da kitaplığımızın en güzel köşesine koyduk. Gerektiği zaman kendimiz, çocuklarımız ve ilerde nasip olur torun sahibi olursak onlara okuturuz diye. Belki bizi yazdığımız kitaplar ile bunu da okur diye...Biz bu kitaptan alacağımız dersi aldık sanıyorum. Başkaları da gereken dersi alır mı okuyunca blemem.
Sevgili özgelişim yolcusu dostum,
Kitap okumak insnaı geliştiriyor, özgelişimine değer üstüne değer katıyor. Kumanın önemine inanmayan okumanın gücüne güvenmeyen insana bunun önemini nasıl anlatabiliriz ki ? Önce inanmaki sonra okumak lazım ki insansın okumanın gücüne insan. Komutanına inanan naısl anla başla savaşırsa okumanın gücüne inanan da alay etmelere, boş konuşanlara rağmen okur ve hayatına değer katar.
Başka kitap tanıtımlarında buluşmak üzere. Okuduklarımı sana anlatınca bile inan içim kıpır kıpır ve kitabı yeniden okumuş gibi oluyorum. İyi ki varsın. İyi ki okumayı, kitabı ve kitabı hem okuyan hem yazanı seviyorsun. Sen bir kahramansın anlayana...