Yine ben geldim..Yıllar sonra yeni acılarla yepyeni travmaları..
Belki de yaşamam gereken hayat bundan ibarettir. Yaşanmışlıklar ne kadar farklı olsa da hissettirdiği o duygular o kadar
aynı ki .. Sanki hiç yıllar geçmemiş ve sen halen o yıllarda yaşamaya mahkum kalmışsın gibi.
İnsan kendi içini bu kadar net biliyorken , neden sesini bir türlü duyuramiyor neden başaramıyor..Neden en yakınındakiler
en değer verdikleri inanmak,kabullenmek istemiyorlar. Neden beni hep en zor durumlarda tamamen yalnız bırakıyorlar.
Eski travmalarımi yıllar geçse de atlamamişken , sadece alışmak zorunda kalmışken yenilerin eklenmesi, eskileri de canlandırıyor.
Yazıyorum.. Yazıyorum çünkü, konuşmak hiç bir şey ifade etmiyor . Dinleyenin yok , anlayanın yok. Yine yalnız ve hep yapayalnız.. Çaresizlik hissi insanın göğüs kafesini öyle bir sıkıştırıyor ki.. Nefes almak , yaşamak o kadar zorlaşıyor ki. Sanki ellerine ayaklarına tuğlalar bağlanmış şekilde yaşamaya devam ediyorsun. Ama sonuç olarak devam ediyorsun.
Bir gün iyileşmek ümidiyle...