Bir Kas Hastası Olmak!

Ben: Adı kadersizlik olan bir coğrafyada doğmuşum ki, bir Ocak doğumluyum. Doğum sancılarını çeken anneme elbette ki beni dünyaya getirdiği için minnettarım.

Bebeklik sürecim boyunca, annemin şefkatli kollarında güvenle büyümüşüm... Ancak okul çağına geldiğim ve sorumluluk aldığım nokta da risk aldığımı anladım. Artık büyüyordum. Fakat büyüdükçe yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu da fark ettim. Büyüdükçe güçleneceğimin aksine güçsüzleşiyordum!

Zaman içerisinde bu güçsüz durumum karşısında biraz daha yolunda gitmeyen bir şeylerin olduğu gerçeğinin farkına varıyordum. Her sabah uyandığımda halsizlik, yorgunluk, göz kararması ve baş dönmeleri oluyordu.
Bu duruma bir türlü anlam veremiyordum!
Ve ben olduğum yere yığılıp kalıyordum.

Zaman içerisinde, ihtiyaçlarımı karşılamaktan zorlandığım oluyordu. Saçlarımı tararken, giyinirken, yemek yerken hep bir yerlerden destek alıyor, birilerine ihtiyaç duyuyordum. Sokakta arkadaşlarımla oyunlar oynarken, çabuk yoruluyordum. Yürürken, koşarken sürekli düşüyordum.

İyileşeceğim umuduyla doktorlara gittik.
Sonuç hüsran olmuştu. Değil iyileşmek, azar azar zayıflayan kaslarım beni daha da güçsüz bırakacağı gerçeğini öğrendim. En acı plan gerçek ise; bir tekerlekli sandalye ile hayatımı idame edeceğim gerçeği olmuştu.

Artık bu durum bende yaşam şekli haline gelmişti. Çok zaman geçmeden bu kas hastalığı illeti bütün yaşantıma sirayet etmişti.

Kaslarım da tutulmalar oluyor, kollarım, bacaklarım bütün gücünü yitiriyordu. Merdiven çıkamamaya başladım. Bırakın koşmayı artık yürümeye gücüm yoktu.

Koşarken düşmek, düşerken düş kurmak artık benim için imkânsızdı. Herkes için sıradan olan basit şeyler benim için imkânsız birer hayal olmuştu.

Ha! Hayal demişken, ben hep balerin veya hostes olmak istemiştim. Bu isteklerimin imkânsız olduğu gerçeği yüzüme defalarca çarpmıştı.

Bir çocuk için oyun oynayamamak; sadece seyirci kalmak; içinde kaç ceset taşıdığını saymakla biteremez kimse...

Masumiyetin gözyaşlarıyla yıkanan acıların bir tedavisi yoktur. Yorulan minik ellerin kabul gören bir dua içinde hapsolmuş inançları yırtıyor... Körpe bir bedenin giyindiği acıların ateşi sarmış gerçeğin üstünü...

Gerçekleri kabul etmenin zamanı gelmişti.
Artık tek başına sokağa çıkamıyordum. Eve kapatmıştım kendimi. Pencere kenarında oyun oynayan çocukları izliyordum. Gücüm tükenmişti. Artık hayatı yaşamak yerine sadece hayatı izliyordum. İzlerken de mücadele etmek zorundaydım...

Ve sınavım başlamıştı!
Onca zaman sonra bir tekerlekli sandalye getirdiler bana!
"Artık bu sandalye senin en iyi arkadaşın olacak" dediler...

İşte o gün, benim kırılma noktam oldu. O gün, o sandalyeye oturmadım ve sokağa çıkmadım. Yorgun düşünceye kadar ağladım...
Ağladım... Ağladım...
Sonra kendimi karşıma aldım onunla konuştum.

"Bundan sonra yaşamını savaşarak sürdüreceksin" dedim kendi kendime. Ya aciz, herkesten saklanarak korkak, sürekli birilerine ihtiyaç duyan biri olarak yaşamını sürdürürsün ya da elinden gelen mücadeleyi vererek gerçek bir savaşçı olursun.

Daha ilkokuldayken tanıştığım kas hastalığı serüvenim Kırk yedi yıldır devam etmektedir. En zor süreçte bile bir kolaylık yolu açtım kendime. Aydınlanma yolunda ilerledim.
Ve bütün hayallerimi çocuklara oyuncak yaptım.

Düşünceler de engel yoksa, aşılamayacak zorlukta yoktu. Bütün mesele gerçeğini kabullenerek yol almaktan geçiyordu.

"İnsan ürettiği sürece vardır." dedim ve üretmeye, yazmaya başladım.
On eseri olan bir düşünür olarak üretmeye devam etmekte olan, uluslararası bir başarıya imza atan ve gidemediğim her yere kalemini koşturan bir deryayım.
Tarih: 07.02.2025
Derya Avşar