Ayhan öğretmeni sergi açılışlarında görüyordum. Neredeyse sergileri hiç kaçırmadan izlerdi. Zaman zaman eşi Emine hanım da onunla birlikte olur, sergilenen çalışmaları incelerlerdi. Kızının Gazi Üniversitesi Resim Bölümünde öğrencim olması, yakınlığımızı daha da artırdı. Daha sonraları Ankara Eğit-Der de yapılan Salı toplantılarında birlikte söyleşilere katıldık, yarenlikler yaptık. Ali Dündar ve Mahmut Makal bu söyleşilerin can damarıydılar. Bu söyleşilerin ayrılmaz bir parçası da Mahmut Makal’ın eşi Naciye Makal’dı. Aksu Köy Enstitüsü yıllarından çokça söz ederdi.

Bu toplantılara aralıksız katılan Mehmet Ayhan, 1937 sonları, 38 başlarında Isparta Keçiborlu’nun Aydoğmuş köyünde doğmuştur. Babası eğitmendi.
İlkokulu sınıf atlayarak yaşıtlarından bir yıl önce 1949’da bitirmiştir. Çocukluğunda Kuran kursuna gitmştir. 1950 yılında mezun olunca, dokuz arkadası ile birlikte Gönen Köy Enstitüsüne gitmek için yazılmışlar. Öğretmenleri Kazım Yıldız’ın doldurup onayladığı başvuru belgelerini Keçiborlu Maarif Memurluğuna götürüp
teslim ettiler..Sınava hazırlanırken arkadaşı Yılmaz Soysal ile “eğlenceli buluşlarla ip ve
kibrit kutusundan yaptıkları telefonlarla sorular
yanıtlar çalışması yaparak sınava hazırlandılar. Ayrıca harman aletleri
yapıp pazarlayan Eğitmen Mustafa Baysal amcanın yanında küçük bir
ücretle çalışıp ona yardımcı oldular. Bu arada kendileri için de aletler yaptılar. Mehmet Ayhan tırmık yapmış ve o hafta salı günü kurulan Dinar pazarında satmayı düşünmüştü. Ne var ki enstitüye giriş sınavı da aynı gündü. İkilem içinde kaldı.. El emeğimin para edeceği düşüncesi onu heyecanlandırıyordu. Haftaya
kalacak olursa harman vakti geçmekte olduğundan değeri düşebilir, hatta
satılmayabilirdi… Sınava mı, yoksa pazara mı gitmeliydi?.. O, tercihimi sınavdan yana koymuş olmanın sevincini bu gün bile yaşamaktadır.. Öyle ya, çocuk aklıyla 3 liralık bir kazancın çekiciliğine
kapılıp karanlık çıkmazlarda, açmazlarda kalabilirdi… Öyle yapmadı sınavı tercih etti ve ömür boyu kazanmayı seçmiş oldu.
Sınavı ve okulu tercih etti dedik. Ne var ki bu kez de kayıt yaptırmaya gittiğinde yaşının iki ay küçük olduğunu söyleyip kaydını yapmak istemediler. Babası kızdı ve köye döndüler. Ancak ertesi gün arkadaşlarının temiz ve uyumlu giysilerle köye geldiklerini görünce içi sızlar. Uzunca bir yaş büyütme çabasından sonra Gönen Köy Enstitüsüne kapağı atar. Artık içi içine sığmıyordu. Çok mutluydu.
Dersler başladı. Kültür dersleri, tarım aletleri, iş atelyesinde çeşit çeşit araç-gereçler onun dünyasını değiştirdi. İş atelyelerinde derse girdikçe bambaşka bir insan oluyordu. Yeni bir şey yapmak, kullanacağı araç ve gereçleri yapmak onu oldukça heyecanlandırıyordu. Dalıp gidiyordu Mehmet Ayhan, dalıp gidiyordu araç gerecin sesleri arasında… Yeni bir dünyaya açılmıştı.
Hele müzik dersine girdiğinde dünyası tümüyle değişti. Öğretmeni Mustafa Subaşı, onları köylerinden atrı olduklarını tümüyle unutturuyordu. Yaptığı mimik ve gövde hareketleriyle; garipliğimizi unutturuyor, bizleri mutlu ediyordu. Köyümüzden ailemizden ilk ayrılığın üzüntüsünü üzerimizden atmaya çalışıyor ve başarıyordu. Bizler böylece okula uyum sağlamaya çalışıyorlar, tüm gözler üzerlerindeydi. Çünkü henüz okula uyum sağlayamamışlardı. Çalışmalar dersler yoğunlaştıkça bu halleri yavaş yavaş ortadan kalkmaya başladı. Derslere dört elle sarılmaya başladılar. Her arkadaşının ayrı bir becerisi ve başarılı olduğu ayrı alanlar vardı.

Mehmet Ayhan’ın resim ve müzik okulda en sevdiği dersler ve uğraşları oldu. Günler geçtikçe halk türküleri ve klasik batı müziğine ilgi duymaya başladı. Bu gün piyano, keman ve saz çalmayı iyi derecede başarabiliyorsa temeli Gönen Köy Enstitüsünde atılmıştır, oradaki çalışma kurallarıdır.
Eğitimcilik yaşamına böyle becerilerle donanmış olarak girdi. Başarılı çalışmaların ardından denetmenliğe başladı. Aynı başarılar artarak sürdü. Bu çalışmalarını “Eğitimin İçinden” adlı kitabıyla bizlere sundu.
Yaşamını; Ankara’da kültür etkinliklerine katılarak sürdürüyor.
Mehmet Ayhan’a sağlıklı yıllar diliyorum.
Mehmet Erbil
www.mehmet-erbil.tr.gg