Nazım, Abidin’e sormuş bir gün: “Mutluluğun resmini çizebilir misin?”

Peki ya, diye soruyorum şimdi, acının bir resmi yapılabilir mi? Ya da çaresizliğin? Belki de yapılabilir. Ama öyle bir resim olmalı ki, sadece bakmakla kalmayıp hissettirmeli. Öyle bir resim ki, insanın yüreğine dokunmalı, gözlerinin derinliklerine işlemeli.

Ey ressamlar, size bir çağrım var.
Bir tuval alın, paletinizdeki tüm renkleri hazırlayın, en baskın renk siyah olsun. Çünkü acının gölgesi hep daha büyük, hep daha karanlıktır. Diğer renkleri de unutmayın. Griyle çaresizliği, maviyle derin bir özlemi, kırmızıyla yanıp kül olan umutları anlatın. Ve her fırça darbesi tuvale bir hikâye taşısın. Boyalarınız sadece renk değil, birer duygu olsun. Fırçanız tuvale dokunduğunda ağlasın boyalar. Ama bu gözyaşları yalnızca hüznü anlatmasın; bir hikâyeyi başlatsın. Çünkü acı, her zaman sessiz değildir. Ve çaresizlik, her zaman karanlıkta saklanmaz. Bazen bir umudun doğuşudur acı.

Ey sanatçı, tuvaline kayıp zamanı çiz benim için. Zamanı, dalgalanan bir deniz gibi göster. Bir gün durgun, bir gün fırtınalı. Masanın kenarından aşağıya süzülen bir saat gibi erit zamanı, bırak kontrolümüzden çıksın. Ya da dondur zamanı, hiç geçmeyen bir andaki mutluluğu, huzuru ya da hüznü göstersin.

Ama sakın unutma. Her karanlık resimde bir ışık olmalı. Her acının içinde bir umut… Belki küçük, belki zayıf, ama orada bir yerlerde var olmalı. Çünkü insan umut ettiği sürece ayakta kalır. Tuvalin bir köşesine bir sabah çiz, uzaklarda beliren bir güneş. Karanlığı yararak gelen bir ışık huzmesi, çaresizliğe rağmen yeniden başlamanın simgesi olsun.

Ve ben… Yorgun, bitkin ben. Sessizce durup sadece izlemek istiyorum o resmi. O resim bana her şeyin geçici olduğunu hatırlatsın. Zamanın acıyla dansını durduramasam da, bu dansın sonsuza kadar süremeyeceğini gösterecek bir işaret versin. Belki bir gün ritmi değişir dansın.

Çünkü her acı bir öğreti, her çaresizlik bir başlangıçtır. Umut, karanlığın içindeki en küçük ışıktır. Ve bir ressam olarak sen, bana sadece hüznü değil, o ışığı da göster. Öyle bir resim yap ki, baktıkça yeniden güzel ve aydınlık günlerin geleceğine inanayım

Bu dünyada en büyük güç, insanın acıya rağmen umut edebilmesidir.

AP PARÇASI / MEHPARE 12 OCAK 2025 İSTANBUL