Bazen düşünüyorum da..
Çok düşünmek kalbimi ve beynimi yoruyor..
O yüzden fazla düşünmemeye karar verdim.
Gamsız olup akışına mı bırakmalı?
Kafaya takıp kalbi mi yormalı?
Yoksa mutluluğa yeni formüller mi aramalı?
Sormak lazım kendimize.

Bu dünyada ki dertler doğarken bizimle miydi?
- Hayır
Öldüğümüzde bizimle mi gelecek?
- Hayır
O halde doğduğumuz da bizimle gelmemiş olan
Ve ölürken de bizimle gelmeyecek olan
Dünyadaki bu dert için neden kendimizi yıpratıyoruz?

Kendime bir iyilik yapacak olsam,
Beni mutlu edecek fırsatlar yaratırım.
Bana kalırsa dünyadaki en güzel mutluluk
Bir çocuğun yüzündeki gülücüğe vesile olabilmektir.
Bu illaki kendi çocuğun veya tanıdık olması gerekmez
Hiç tanımadığın yolda gördüğün bir çocuk da olabilir
Esirgeme evlerinde barındırılan bir çocuk da olabilir

Çocuklara iyilik yapmak
Gülümsemesine vesile olmak
Bir tohuma "Can Suyu" vermek gibidir.
Çünkü bir çocuğun gülümsemesi doğal ve içten olur
Asla ardında art niyet ve yalan barındırmaz.
Çocuğun yüzünde gülücüğe vesile olmak
Ve o gülücüğe şahit olup anı yaşamak
Bir çok ilaçtan daha etkili ve verimlidir.
Ruhunu tedavi ettirmek isteyene en güzel ilaç.
Değerini bilene..

Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Çocukları sevin, onlara merhamet gösterin. Onlar, cennetin çiçekleri ve bir toplumun geleceğidir. Çocuklara şefkat gösteren, benimle beraber cennette olacaktır."


~Zarifçe Bir Hayal