İnsansız bir dünya düşlersek, sorunları kökündem çözmüş oluruz gibi…

Bazen düşünüyorum da insanların aklı hayvanlarda olsaydı ne olurdu. Bir aslan lokantaya gibidip insan çevirme sipariş eder miydi.

Nerden gelir aklıma böyle şeyler. Yine canımı sıkmışlar tabii kurulacak hayallere çanak tutmuşlar.

Dualarımda böyle değilim, insan dua ederken tuhaf şekilde iyimser oluyor. Cümleten iyilik güzellik diliyor. Hoş ben öfkelenince de kimse için kötülük istemem. Çok nadir durumlarda istisna şeyler oluyor tabi. Yalan kırmızı çizgim. Söylemem de söyleyene de iyi gözle bakmam.

Şimdi, ne mi oldu. Kargalar, evet kargalar üzerime üzerime geliyor. Çocukluktan beri kargaları görünce içimi soğuk bir ürperti sarar. Sanırım anlatılan bir olayın bende bıraktığı tesir bunun sebebi. Olayın baş kahramanı bir kadın ve kargaydı. Kadının çok güzel yeşil gözleri varmış, bu sebebten çake derlemiş(çakır gözlü). Karga hergün evinin karşısındaki direğe tüneyip kadının adını çağırırmış, Sabahtan akşama kadar devam edermiş bu. Kadın sonunda delirmiş, götürmedikleri doktor, danışmadıkları hoca kalmamış. Kadın ölecek duruma gelmiş. En son çare, kadının oğulları karganın peşine düşmüşler. Nihayetinde kargayı öldürüp (gelen geçen kargaya tükürsün diye) her gün öttüğü direğe aşmışlar. Kadın iyileşmiş.

Altı yaşlarındaydım bu hikâyeyi dinlediğimde, o gün bugündür ürperirim kargalar ötünce.

Kargalar kindarmış, bir belgeselde izlemiştim.

Kışın kuşların, kargaların aç kalıp üşüdüklerini düşünüp üzülürüm. Tabii ki diğer hayvanlar da. Ama kuşlar sürekli kendini hatırlatan bir tür, nereye baksam onlar.

Ne diyordum, şu kindar kargalar var ya onlara karşı bir kusur işlemediğimdem eminim. Bir sürü hâlinde üzerime üzerime geliyorlar, hepsinin gagasında ismim, kulaklarımda çınlama, içimde bir ürperti.

Bı rahat verun da, bi yakamı koyverun da, benden ırak, göğe yakun hayde yolunuza…

Sude Nur Haylazca
(Vaha Sahra)

23 Aralık 2024
00;11